Angst voor hypocrisie
Het is bijna weer kerst. Een tijd van vreten, cadeautjes en een aantal mensen combineert dat met bezinning en geloof. Families komen bij elkaar voor de gezelligheid, in Nederland komt dat niet veel voor maar er zijn delen van de wereld waar de kerstdagen de enige dagen in het jaar zijn dat geliefden elkaar zien. Het zijn ook de dagen dat sommige mensen zich zo goed voelen dat ze dingen willen doen om anderen goed te laten voelen.
Bij de supermarkten verschijnen de bakken voor allerhande goede doelen. Doneer voer aan het asiel, speelgoed aan kinderen, onderbroeken aan vluchtelingen... ik krijg er altijd een beetje een naar gevoel van. De rest van het jaar moeten de asiels schrapen om de door hen geredde dieren te eten te geven, moeten de armste kinderen maar hopen dat ze te eten krijgen voor ze naar school gaan en lopen de vluchtelingen zonder onderbroek rond. Het lijkt wel alsof al het goede rond de kerst wordt georganiseerd.
Hetzelfde vind ik altijd voor andere goede doelen. Kanker lijkt enkel te tellen rond de Alpe d'Huez, borstkanker is buiten oktober maar een sluipende ziekte en prostaatkanker krijg je alleen maar in “movember”. Alles lijkt te tellen rond de waan van de dag. Wanneer de kruitdampen nieuwjaarsdag wegtrekken zal ook de vuurwerkdiscussie weer in een winterslaap belanden.
Het ergste vind ik het voor mensen die er elke dag mee te kampen hebben. Die buiten die speciale dagen ook worden geconfronteerd met hun ziekte. ALS stond met de “Ice Bucket Challenge” volop in de aandacht. Iedereen was een expert op dat gebied, en nu weet bijna niemand nog wat het is. Alle patiënten die toen op de rug werden geklopt zijn nu vergeten en hebben die ziekte nog steeds.
Het probleem voor mij persoonlijk is nog wel dat ik mijzelf genoodzaakt zie om me af te zetten tegen al die hypocrisie en wellicht daarmee ook onbedoeld slachtoffers maak. Twee jaar geleden was mijn opa ziek en ging hard achteruit. De vraag was of hij de kerst zou halen. En ik had er mijn bedenkingen bij om hem te bezoeken. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik hem al jaren niet had gezien of gesproken. En nu, op zijn sterfbed, zou hij ineens interessant genoeg zijn om te bezoeken? En dan het ergste; als hij weer beter zou worden dan zou ik hem weer negeren.
En zo zijn er meer mensen in mijn kring van familie die het zwaar hebben maar waar ik nooit echt mee om ben gegaan. Ik zou ze graag bezoeken, maar de angst dat alleen de ziekte ze interessant maakt zorgt ervoor dat ik me er liever verre van hou. Maar ik denk er wel aan, en hoop dat mijn gedachten ze meer steun kan bieden dan een nietszeggend bezoek. In elk geval sterkte, en ik denk heus wel aan je.