De boot in
Het was de afgelopen week weer eens tijd voor de Algemene Periodieke Keuring. Voor de meeste mensen beter bekend als de “APK” met andere woorden, ik zat even zonder auto.
Dat brengt elk jaar weer een lichte vorm van paniek bij mij teweeg; want ik moet wel op het werk komen. Het niet hebben van vervoer is, gezien het feit dat er talloze alternatieven zijn, een nutteloos excuus. Het probleem is dan echter welk alternatief het beste aansluit.
De bus? Ik heb een hekel aan het openbaar vervoer, het is te duur en breng je bovendien van een plaats waar je niet bent naar een plek waar je niet hoeft te zijn (meestal van een bushokje/treinstation naar een bushokje/treinstation) en ook nog eens op een tijd waarop het je net niet uitkomt. Vanwege die laatste reden viel de bus in elk geval af.
Werkendam Centraal Station is nog niet opgenomen in het spoorboekje, dus ook die viel af. De taxi is te duur. En de fiets met dit weer... nee.
Het werd dus een hindernistocht; met het pontje over naar Hardinxveld en daar zou een collega mij ophalen om mij mee te nemen naar het werk. Zo kwam ik precies op het juiste punt aan, de kosten waren betrekkelijk laag en ik was bovendien op tijd!
Ik heb wel vaker met het pontje gevaren, maar nooit doordeweeks en ook niet naar Hardinxveld, ik fantaseerde dus al over een romance die zou kunnen ontstaat waarbij ik een meisje zie, zij ziet mij en we maken kennis en we kregen samen iets en... ik kwam aan bij de opstapplaats van de pont en werd aangekeken door een hoop wat oudere mannen die zich in een kring hadden geplaatst. Ik heb snel gekeken of mijn trui wel goed zat.
Het was duidelijk dat dit de vaste groep betrof. Mannen van de scheepswerven in Hardinxveld op weg naar hun werk. Ze hadden het ook over schepen, schepen die in de planning stonden, schepen die ze hadden gebouwd en schepen die ze aan het bouwen waren. De kliek bleef ook op de pont weer netjes bij elkaar.
In de middag was het anders. Een paar slungelige tieners stonden aan de kant van Hardinxveld. Oordopjes in en met een gebrek aan interesse in alles wat verder reikte dan hun telefoonscherm. Er was hier zelfs geen vast kliekje te vinden (en ik hoefde mijn trui dus ook niet te controleren)
De volgende dag zat ik weer in mijn auto naar het werk en moest bekennen dat ik wel een beetje jaloers was op die mannen die elke ochtend en middag met elkaar de rivier over gingen op weg naar hun werk om schepen te bouwen.
Maar nog jaloerser was ik op de fantasie van mij dat ik een romance zou hebben opgebouwd. Gelukkig was het maar een fantasie, want wat er had gestaan was nou niet bepaald romance-waardig.