Een gemis
Even check ik teletekst, het oude medium met die felle blokletters. Daarna begint het rekenen, nog zesentwintig, en een half, uur. Dan begint het omrekenen; dat zijn ongeveer 27 afleveringen van Game of Thrones, is de tijd die ik nodig had voor mijn eerste playtrough van Dragon Age III, zijn zo’n 13 á 14 potjes Carcasonne en de tijd die ik moet wachten tot mijn broertje weer thuis komt.
Eind september vertrok hij naar Turkije voor de Patriotmissie. Een rottijd eigenlijk, hij miste faliekant zijn eigen verjaardag (5 oktober) kwam dus niet opdagen met kerst en ook oud-en-nieuw moest hij verstek laten gaan. Maar morgen over zesentwintig en een half uur komt hij weer terug.
Of ik hem gemist heb is een moeilijke vraag. We zijn beiden ruim in de twintig en zijn een eigen weg gegaan in het leven. Ik ben het huis uit en heb een baantje van acht tot half vijf, Thom Bouman zit bij defensie en Thygo Bouman (mijn andere broertje) is internationaal chauffeur. Allemaal andere carrières, andere levens.
Maar ik heb hem zeer zeker gemist. Normaal is hij elk weekend thuis, nu sprak ik hem zelden via skype. Eerst als ik te vroeg aankwam bij mijn moeder kon ik hem zijn nicotine/cafeïne-ontbijt zien nuttigen terwijl hij met een chagrijnig gezicht de wereld in keek. Dat zijn toch de dingen die je mist. En daardoor hem ik hem ook gemist, en natuurlijk de zorgen.
Wat kan er nou gebeuren in Turkije? Je moet niet vergeten dat Turkije een doorvoerhaven is voor IS strijders. En stel nu voor dat ze onderweg naar hun geloofsvarkens ineens mijn broertje zagen staan en mee zouden nemen. Nu hebben we altijd erom gelachen dat wanneer hij zou worden ontvoerd in onderhandeling zou treden met zijn ontvoerders over weekendverlof en de vrijdagen vrij, maar zo werkt het in het echte leven natuurlijk niet.
In elk geval, nog zesentwintig uur en een kwartier.
Thom, welkom thuis, ik heb je gemist.