Het Land van Ooit
Voor wie het niet weet; ik ben op Terschelling. Even ertussenuit op een eiland ten noorden van ons vasteland. Een wereld op zich, een land van vroeger. Het Land van Ooit op een eiland.
Alles hier is oer en oer-Hollands. Sommige zullen zeggen Fries, maar dat is op vele fronten inwisselbaar. Hollands dus. De nieuwbouwhuizen zijn hier op één hand te tellen en de plaatsnamen lijken zo uit een sprookjesboek. “Midsland” “West” “Oosterend” de namen zeggen meteen waar het op staat. Ben je in Oosterend, dan ben je in elk geval niet in west. En ben je bij geen van beide dan ben je altijd wel vlak bij Midsland.
Zwarte Piet is hier meer noodzaak dan een toevoeging. Het is, buiten de tv om, de enige keer dat mensen kunnen zien dat er ook zwarte mensen bestaan. Ik heb het in de gaten gehouden en ben één (!) jongen met een zwarte huidskleur tegengekomen. En dat was een schoolklas op excursie.
Het eiland lijkt te beschikken over verschillende decennia van de afgelopen eeuw. Maar nergens een moderne tijd. Tankstationnetjes hier zijn vaak afgebladderde gebouwtjes en doen me denken aan de jaren zestig van de vorige eeuw. Alsof de tijd stil is blijven staan. Wanneer de veerboot aankomt laat hij zijn langgerekte brul horen, en wanneer je aan komt varen wordt je begroet door tientallen zeiljachtjes. En nergens vergeet je dat je op een eiland bent. Altijd zie je de dijk in het zuiden of de duinen in het noorden.
Met oma ben ik gaan wandelen. Eerst naar het strand, een eindje erover en daarna willekeurig een duin op waarna we op een niet-bestaand wandelpad terecht kwamen en tussen de moerasgronden door moesten laveren. Volgens oma waren we verdwaald, maar dat kan natuurlijk niet op een eiland. Na lang lopen vonden we de weg terug en hebben we in het zonnetje in de tuin gezeten.
Geen enkel moment heb ik mij verdwaald of verloren gevoeld. Dit is Holland, Nederland, Het Land van Ooit.