Het is de “day after”. Ik ben de hele nacht op geweest om het verkiezingsfeestje mee te maken. Ik heb al eerder mijn liefde voor het absolutisme betoogd. Je weet wel, dat een koning alle macht in handen heeft, het parlement er enkel is ter ondersteuning. Op die manier ben je niet afhankelijk van verkiezingen en zie je veranderingen in de regering al ruim van tevoren aankomen. Bovendien krijg je altijd een heerser op de troon die is toegesneden op zijn taak. Natuurlijk zijn er ook problemen met dat systeem. Zoals met elk systeem.
Want ondanks mijn voorkeur voor het absolutisme ben ik ook een fan van democratie. Eeuwen hebben onze voorouders ervoor gestreden. Stap voor stap, wet voor wet, recht voor recht hebben ze zich het privilege van het stemmen van onze eigen volksvertegenwoordigers toegeëigend. Soms ging het vreedzaam, maar des te vaker moesten ze de barricades op om het voor elkaar te krijgen. We leven nu in een wereld waarin het bijna vanzelfsprekend is dat iedereen boven de achttien stemrecht heeft. Ongeacht ras, geslacht, geloofs- en leefovertuiging. Homo, hetero, lesbo, bi, aseksueel, panseksueel, fonofiel (zelfverzonnen, iemand die verliefd is op telefoons), debiel… er is geen enkele gelegenheid zo gelijkwaardig als de verkiezingen.
Maar goed, ik heb het helemaal gevolgd. De peilingen waren duidelijk. Hillary Clinton zou de volgende president worden van de verenigde staten. Dat leek vast te staan in de peilingen, en met die gedachte heb ik ook de meeste mensen naar bed zien gaan. Op facebook werd er nog nageschreeuwd dat alles al vast stond en men ging naar bed. En in die paar uur dat de mensen onder zeil waren heb ik de ontvouwing gezien.
Het was spannend, dat is in elk geval één ding wat ik kan zeggen. Als mensen aan mij vroegen: “Wie gaat het worden?” zei ik standaard: Clinton, maar het zal mij niets verbazen als het Trump wordt. Dus ik was eigenlijk niet verbaasd toen rond half drie in de nacht bleek dat Hillary niet zo gemakkelijk stemmen binnen leek te halen als vooraf voorspeld. Sterker, in de meest belangrijke staten moest ze schrapen. Het onderste moest uit de kan. En wat er uit de kan kwam was niet zo mooi voor haar.
De definitieve uitslag was rond vier uur, Nederlandse tijd, verwacht. Maar om vier uur was er nog niets definitief bekend. Al werd de spoeling dun, en dus de spanning hoog. Ik zag hoe de presentatoren van CNN zich begonnen te realiseren dat het niet Clinton zou worden maar Trump. Ze begonnen te bespreken waardoor het verlies gekomen was. Waarom was er verloren in bepaalde staten die eerder overtuigend democratisch waren?
Om zes uur was er nog niets definitief. Maar het werd wel duidelijk wat het zou worden. Het was een gelopen race. Het kamp van de Democraten leek oorlogsmoe te worden en niet in staat om de voorsprong in vele staten vast te houden. Ik kreunde wanneer er een positieve uitslag binnen kwam voor Trump, ik balde mijn vuisten met een uitslag voor Hillary. Het kon nog… maar het kon niet meer.
Ook facebook begon wakker te worden en de mensen werden wakker in een nieuwe realiteit. Niemand had verwacht dat Trump zou kunnen winnen, en omdat de uitslagen zo lang op zich lieten wachten konden ze live meemaken hoe de laatste staten aan hem werden toegeschreven.
Nu kan je een hoop zeggen over Trump. Hij heeft een harde, soms vuile, campagne gevoerd. Hij was niet de netste en meest politieke persoon van het speelveld. Wanneer geconfronteerd met zijn tegenstander ramde hij in volledige tankmodus en probeerde hij door middel van bluf en schreeuwen zijn tegenstander op de vlucht te jagen. Veel mensen hebben angst voor de toekomst nu hij de president is van de Verenigde Staten. Een hoop anderen zien dit juist als een nieuwe opstanding van het diep verscheurde land waaraan wij cultureel gezien debet zijn.
Maar hoe boos je ook bent; vergeet niet dat hij democratisch gekozen is. Miljoenen mensen hebben hun stem en mandaat aan hem toevertrouwd. Hij is nu de baas, gesteund door een meerderheid van een land. En dat moeten we accepteren. Er is geen terugknop, er is geen control-z er is geen oude savefile waarnaar we terug kunnen. We moeten door. Met Donald J. Trump als president. Maar we hebben één geluk: we hebben Donald Trump zo laag in achting en verwachting dat hij het alleen maar beter kan doen.