Toen ik een stukje wilde schrijven voor het einde van het jaar bedacht ik dat het mooi was dat de zaterdag en de laatste dag van het jaar op hetzelfde moment vielen, op die manier hoef ik namelijk maar één stukje te schrijven voor beide gebeurtenissen. Dat was verder eigenlijk een van de weinige dingen welke ik als positief kon bestempelen aan het afgelopen jaar.
Nu ben ik, vind ik zelf, redelijk positief ingesteld en kan ik van een hoop dingen de zonnige of de genuanceerde kant wel zien, maar ik denk dat een hoop mensen het met mij eens zijn als ik het afgelopen jaar als Kut (met een grote K) bestempel. Ik heb al geschreven over het overlijden van mijn tante en het verlies wat dat was, en voor de rest kan ik de achtbaan die 2016 heet nou niet bepaald als een leuke ervaring bestempelen. Ik heb vrienden verloren, auto’s en dieren en het vertrouwen in sommige mensen.
Natuurlijk is het niet allemaal kommer en kwel. Ik heb er natuurlijk een titel en een neefje bij, ik ben oom! Een van de weinige lichtpuntjes in het afgelopen jaar. Fedde is nu meer dan een maand oud en begint zich al als een echte baby, baby te tonen. Zijn handjes, eerst niet groter dan mijn duim, zijn al duidelijk gegroeid en klauwen onophoudelijk naar alles wat bij hem in de buurt komt. Op de zeldzame momenten dat ik hem vast durf/mag houden stuitert hij als een wildebras heen en weer. En dat terwijl het de stelregel is dat ik zijn hoofdje moet ondersteunen.
Dat is een uitdaging wanneer hij steeds meer stuiterend wegzakt. Ik heb ‘m al uitgelegd dat ome Dion wat groter is dan de meeste mensen, maar niet zo eng. Ik probeer dat over een paar jaar wel weer wanneer hij het snapt, en niet meer weg hoeft te stuiteren omdat hij dan sl een stuiterende kleuter door het huis dendert.
Om het jaar af te sluiten heb ik een paar oude stukjes doorgelezen. De golf van stervende sterren heb ik ook behandeld, meerdere keren zelfs als je bedenkt dat ik een stukje heb geschreven en mijn buurvrouw wist op te mixen met Cruijff en de aanslagen in Brussel. Ik heb een stukje geschreven over mijn oma, over het feit dat ik met een brommer over een instortingsgevaarlijke Merwedebrug moest en ik ben (spreekwoordelijk) twee keer uit de kast gekomen.
Sommige weken was het makkelijk een stukje te schrijven want dit was de eerste keer dat ik het een jaar lang probeerde, toch moest ik de zomer verstek laten gaan. Er gaat redelijk wat tijd zitten in het schrijven van het juiste stukje. Het schrijven zelf is geen probleem, dat gaat altijd vloeiend, maar het bedenken van een onderwerp is moeilijker. De ene keer ligt het onderwerp al klaar en hoef ik het enkel in te vullen, het andere moment moet ik snel iets bedenken, een vaste strategie is er niet.
Ik heb ook, een paar weken geleden nog, geschreven over hoe vreemd de mens in elkaar zit en dat we zomaar ergens midden in de winter besloten hebben dat er een jaar ophoudt en dat er een nieuw jaar begint. Terugkijkend op dit jaar is het maar goed, goed dat we het volgende jaar met een schone lei kunnen beginnen en elkaar voorhouden dat we het dan beter gaan doen dan het afgelopen jaar.
Volgens mij heb ik alles wel zo’n beetje behandeld, en ik beloof nu al dat ik dat volgend jaar ook blijf doen. Elke week een stukje, zoals gezegd is het soms lastig, maar het is wel leuk. Ik wens al mijn lezers een geweldig oud en nieuw toe, tot volgend jaar!