Het zit erop, ik ben er klaar mee, het is genoeg. Ik heb dit nu meer dan een half jaar gedaan (laten we zeggen dat we nu op de helft zitten) en het is genoeg geweest. Elke week een stukje, en elke week iets nieuws verzinnen. Elke week is het weer een crime om iets marginaals om te toveren tot een verhaal. Ik ga niet zeggen dat het een last aan het worden is, maar het is wel lastig.
Maar uiteraard gaan we niet weg zonder een vogelvlucht van de afgelopen tijd en dat brengt mij eigenlijk bij één onderwerp: mijn toekomstige neefje.
Ja, het wordt een neefje. Dat is in elk geval al zeker, afgelopen week was de twintig weken controle, maar we wisten het uiteraard al eerder. Een neefje kan nog wel een nicht worden maar blijft in eerste plaats altijd een neefje.
En als ik Hanneke moet geloven is dit exemplaar voorbestemd voetballer te worden. Telkens heeft ze verhalen over hoe “de kleine” aan het schoppen en trappen is. En hoewel er mensen waren die hoopten op een meisje is iedereen even blij met het feit dat het een jongetje gaat worden. Ik heb met Hanneke geprobeerd het piemeltje te vinden op de echofoto’s, maar de beste knaap is voorlopig net zo geschapen als zijn aanstaande oom. Het geslachtsbepalende object was dus onvindbaar. Daar groeit hij wel overheen hoop ik voor hem.
Verder valt er weinig over te zeggen dan dat we uitkijken naar de bevalling en dat het moment daar is. Dat we de slingers uit de kast mogen halen en de rompertjes worden aangetrokken. Nu is het vooral huize Bouman/van Herwaarden waar in deze periode de bal ligt en waar nog een aantal dingen staan te gebeuren. Maar ik weet niet of ik daarover iets mag zeggen dus vergeet dat ik dat heb gezegd.
Ik kan in elk geval niet wachten tot mijn neefje is geboren. En ik weet zeker dat Thom, de andere oom, daar ook zo over denkt. Of mijn moeder het leuk gaat vinden om oma genoemd te worden valt nog te bezien, maar ik denk dat ze daar maar aan moet wennen. Het is voor iedereen een nieuwe rol die we moeten leren spelen.
Dan is alles wel gezegd. Mijn neefje was in mijn ogen het belangrijkste (en bovendien meest opgewekte) onderwerp. Nu waren er natuurlijk nog meer onderwerpen, maar die waren lang niet zo vrolijk en blij als dit.
Dan rest mij niets anders te zeggen dan tot ziens, bedankt dat je de stukjes wilde lezen elke week weer en af en toe commentaar hebt gegeven. Ik geef het op, natuurlijk kan je elke woensdagavond wel lezen hoe het vergaat in Noordeste (een verhaal voor Facebookers, door Facebookers). Verder zal je niets meer van mij horen.
Tot september, want dan ben ik gewoon elke zaterdag weer van de partij met verhalen en stukjes. Dus een fijne zomer en tot erna!