Politiek is een hobby van me. Als je er zelf geen onderdeel van uitmaakt is het een ongrijpbaar en onbegrijpelijk iets wat vaak niet te volgen is. Een soort automotor; het kan rijden, maar we gaan ons pas zorgen maken als het kapot is. En wanneer je de motorkap open doet zie je een hoop dingen waarvan je niet eens wist dat ze in je auto zaten, laat staan dat je kan zeggen waarvoor het dient (ik kan het weten want ik heb bijna een keer koelvloeistof bij de stuurbekrachtiging gedaan)
Zo is ook politiek. Nuances waarvan je tureluurs kan worden. Als een minister iets fout doet, waarom zegt die niet gewoon sorry, ik heb een fout gemaakt? Nou, jou baas vergeeft het misschien nog wanneer je een (relatief) klein foutje maakt, maar een minister wordt bijna meteen beschuldigd van incompetentie.
Maar Nederlandse politiek is saai in vergelijking met het moddergooien van de Amerikaanse politiek. Een van de gekste volken ter wereld doet het altijd nog een beetje gekker. De voorverkiezingen worden gehouden en het is bijna net zo belangrijk als de hoofdverkiezingen. En de manieren waarop die voorverkiezingen worden gehouden is haast nog leuker. Ik raad iedereen die er meer van wil weten aan om het youtubekanaal van RTL nieuws te volgen waar een van mijn favoriete verslaggevers (Erik Mouthaan) verslag doet van de verkiezingen. Bij de voorverkiezingen in Iowa gingen de democraten bijvoorbeeld in een zaaltje zitten en verspreidden zich in verschillende kampen. (Sanders en Clinton) tussen die twee kampen was weer een tafel met mensen die nog niet hadden besloten. Toen het startsein werd gegeven schoten de twee kampen op het midden af en probeerden de besluitelozen over te halen zich te voegen bij hun kamp. Het is het niveau basisschool waarbij de klas zich tijdens de gymles in teams verdeelt maar de beste spelers weigeren mee te doen. Uiteindelijk heeft iedereen een plekje gevonden en kan er worden geteld. Heerlijk! Stel je voor dat er een tafel zal zijn bij het stemhokje waar je met een uitgestreken smoel kan gaan zitten en een stroman van de PVV en PVDA over jouw hoofd gaan bekvechten wat nu de beste keuze is. Pure entertainment!
De laagdrempeligheid van de Amerikaanse politiek maakt het ook zo leuk. Het is show. En daarom was ik ook blij toen Neerlands eerste Correspondents’ Dinner van de grond kwam. In Amerika (waar anders) een jaarlijks terugkerend fenomeen, hier in Nederland was het nog onbekend dat politici grappen konden maken over zichzelf, hun collega’s en de pers. Maar nu is het dus geweest en het is een van de weinige tv programma’s van de afgelopen tijd welke ik geboeid heb gevolgd. Het is heerlijk om Rutte te zien stuntelen met grappen die half slagen, maar je leert wel de man achter de premier beter kennen. En ik had ook voor het eerst het idee dat ik hem wel zou mogen. Hij was eerst wat houterig maar ging toen los tegen alles en iedereen waarvan hij vond dat die het verdiende, ongeacht politieke voorkeur. Al gebruikte hij, en Dolf Janssen na hem, Gordon wel als smeermiddel om de grappen op gang te krijgen.
Persoonlijk denk ik dat het goed is om zoiets vaker te organiseren. Politici zijn ook maar mensen, maar we zien in hen vaak de mensen die niet luisteren. Die in een ivoren toren zitten en niet willen kijken naar de problemen die er echt zijn. Ik denk niet dat dat waar is. Ze weten wel zeker welke problemen er spelen, maar een man heeft ook maar zo veel macht. En ik denk dat Rutte dat vooral heeft laten zien. Natuurlijk kan hij niet iedereen met schulden helpen, natuurlijk moet hij een keuze maken tussen het land als eenheid of de burger als individu. Maar vooral heeft hij laten zien dat hij zelf wel kan lachen, maar dat het moeilijk is om, zelfs als premier, met grappen een glimlach tevoorschijn te toveren van een hele zaal. Ik hoop dat er volgend jaar weer een tweede editie is.