Ik heb al eerder geschreven over mijn broertje Thom. Maar ik heb eigenlijk nog nooit een woord geweid aan mijn andere broertje. Thygo. Dat komt omdat hij niet in het leger zit, en dus nooit op uitzending is geweest. Maar ook omdat onze relatie niet altijd de beste is geweest. Toch kan ik de afgelopen tijd niets anders dan trots zijn op mijn jongere broertje (zelfs mannen van vijfentwintig blijven broertjes)
Hij heeft een geweldige baan als internationaal vrachtwagenchauffeur. Dus eigenlijk gaat hij elke week op uitzending. Hij woont op zichzelf. Nou ja, niet echt op zichzelf. Hij heeft een leuke vriendin. Hanneke. Echt iemand die ik zal omschrijven als een tof wijf, een gezellige meid met een positief karakter. Wat dat betreft heeft hij eigenhandig zijn eigen leven op poten gezet, samen met Hanneke. En ik kan daar alleen maar respect voor opbrengen.
Maar dat is nog niet alles. Een paar dagen geleden kreeg ik een filmpje onder ogen. Mijn telefoon gaf een piepje en ik stond even verbaasd naar het scherm te staren. Je moet echt weten wat het is anders zou je het niet zien. Het lijkt op alles en niets, het is dan weer zwart en dan weer wit zonder dat je een vorm kan herkennen. Maar uiteraard weet ik wat het is.
Het toch al uitgebreide en gelukte leven van Hanneke en Thygo wordt namelijk gezegend met een kindje. Thygo wordt vader. Hanneke moeder. Mijn moeder weer oma, en ik oom, net als Thom!
Ik vind het al een hele verantwoordelijkheid voor mijzelf. Oom worden is niet niks. Het schept verplichtingen, een verjaardag erbij, cadeautjes. De goede oom spelen. Ik weet niet of ik het leuk moet vinden dat over een paar jaar een jongetje naar binnen holt en vraagt of hij achter de playstation of computer mag. Of een wijsneuzerig meisje dat minzaam naar mijn keuken kijkt en een opmerking plaatst dat het allemaal wel schoner kan. Een kleine Thygo of een Hanneke.
En als het voor mij al zo veel verantwoordelijkheid is, hoe veel moet het dan wel niet zijn voor de aanstaande ouders? Die krijgen natuurlijk dubbel te maken met de lasten die een kind meebrengt. Luiers, badjes, babyvoeding en kinderkamers. Het filmpje, hoe wazig en on herkenbaar ook leek de indruk te geven dat het een druktemakertje was. Nou ga er als ouder maar aanstaan.
En terwijl ik naar het filmpje kijk komt ook de algemene vraag in mij boven. Is het niet gek dat wij allemaal ooit zo klein zijn geweest. Zo klein dat we in de buik van onze moeder pasten en daar negen maanden lang ongestoord konden groeien? Is het niet wonderlijk hoe de natuur dat geregeld heeft?
Nu is het nog een paar maanden wachten. De baby is nog te klein om geboren te worden. Maanden van planning voor de aanstaande ouders. Eind november zal het zo ver zijn. 27 november als alles goed gaat. Maanden van dromen tot het moment daar is, het is een beetje als wachten op Sinterklaas. Maar die periode loopt dan ongeveer tegelijk. En we hebben het nu niet over een honderden jaren oude man.
En ik zal dan de trotse oom zijn. Nog ruim vijf maanden wachten.
Ik kan niet wachten.