Zo, de vakantie zit er weer op en ik ben helemaal klaar en uitgerust om elke zaterdag een stukje af te leveren. Ik wilde de downperiode gebruiken om na te denken over de vormgeving van de stukjes. Een soort lijn maken, een bepaald thema. Bepaalde dingen benaderen vanuit een bepaalde hoek? Mijn mening wat meer verkondigen, of voor de show een mening creëren? Allemaal diepzinnige vragen.
Maar ik had vakantie, en geen zin om antwoord te geven op deze vragen. Of om antwoorden te maken op deze vragen, dus gaan we gewoon door op de voet die ik gewend ben. En waarvan ik niet weet hoe ik het moet omschrijven. Zelf omschrijf ik mijn schrijfstijl als “licht ironisch” een niet al te serieuze kijk op de wereld gemixt met een beetje gitzwarte galgenhumor.
Het punt waar ik dan geen humor over heb is de heks van hiernaast. Ik misbruik mijn Facebook af en toe om erover te schrijven en ik wil best uitleggen waarom. Ik ben ook een mens en heb af en toe behoefte aan steun en een gezonde dosis medelijden. Vooral in een situatie die ik zelf niet aan kan. Vandaar dat er in het holst van de nacht af en toe klaagzangen verschijnen, dan ben ik mijn ei kwijt en gedeelde smart is halve smart.
Zoals ik al schreef is dit een situatie die ik eigenlijk niet aan kan. Op het moment dat ik ging tekenen voor het huis ben ik gewaarschuwd. En ik vond het eigenlijk overdreven. Ik wilde best wel geloven dat er overlast was. Maar de vrouw noemde specifiek kinderen en een baby. En daarvan heb ik geen last; je gaat niet naast een school wonen omdat je denkt dat het rustig is. En kinderen, binnen onbepaalde perken natuurlijk, maken nu eenmaal lawaai. Daar zijn het kinderen voor. Maar tot nu toe heb ik nauwelijks last van de kinderen maar meer van dat… ding.
Het is frustrerend als je al vier jaar ermee om moet gaan en vier jaar lang te maken krijgt met ups en downs. Soms gaat het weken goed en gebeurt er niets, en dan is het een weekend waarin je hoop op een rustig leven de grond in geboord wordt. Zo had ik het eerste jaar weinig tot geen last van de buurvrouw, tot de volgende zomer zij constant ruzie had met haar moeder. Ik lag op een warme dag lekker in de tuin, na te genieten van het werk, toen ik ineens een stem naast me hoorde. “mevrouw, gaat het?”
Het bleek van de andere kant van de schutting te komen. Blijkbaar hadden de buuv en haar moeder ruzie gehad en had het oude vrouwtje de hele dag buiten in de zon gezeten omdat ze niet naar binnen wilde/mocht/kon. Daardoor was ze lichtelijk uitgedroogd.
Of dat de buuv naakt in het zwembad ligt. Kijk, ik ben een fan van vrouwelijk naakt. Ik vind blote vrouwen de beste uitvinding sinds het staand plassen, maar er zijn grenzen. En dat ding overschrijdt de grens met kilometers. Nee, ik heb het niet gezien en ik heb het ook niet geprobeerd. Ondanks het feit dat ze er zelf om vroeg. De paar blote stukjes huid die ik heb gezien zijn geen goede reclame voor wat ze nog verborgen hield, en ik had geen zin om mijn misselijkheid te testen.
Maar ik ben nu op een punt waarop ALLES mij irriteert. Elke nies, elke kuch, elke ademhaling. Ik ben zo ver dat ik niet verder meer wil met dit wijf. Als ik harde muziek hoor dan kan ik natuurlijk mijn eigen oordoppen in doen, maar waarom moet ik mijn gehoor verpesten omdat dat mens zich niet kan gedragen? Daar heb ik geen zin in.
Zoals je merkt zit ik er een beetje doorheen, maar dat maakt niet uit; een nieuwe herfst een nieuw geluid. We beginnen maar met de zaterdagstukjes. En misschien kan ik ooit het goede nieuws melden dat ze eindelijk is uitgezet.