Wat denkt een gekooid dier? Dat vraag ik mij af en toe wel af wanneer ik een vogel of een vis in een afgesloten ruimte zie. Hoe denken ze en wat denken ze van de wereld buiten de afsluiting van hun verblijf? Een papegaai, in gevangenschap geboren, zal over het algemeen weinig anders kennen dan zijn kooi en daarbuiten de woonkamer. Terwijl het daar zit, af en toe mompelend of fluitend, wat zijn dan echt zijn gedachten?
Ik kan mij voorstellen hoe mensen in gevangenschap denken. Of ik kan mij voorstellen hoe het is om dat voor te stellen en mee te maken. Mensen in de gevangenis, in gijzeling of in verzorgingstehuizen. Maar mensen zijn over het algemeen gewend om vrij te zijn.
Er zijn weinig kinderen die in bovenstaande gevallen geboren worden en ook daadwerkelijk in die omstandigheden blijven leven. Dus mensen maken het niet mee vanaf de geboorte, uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
De reden dat ik hierop kom heeft natuurlijk te maken met de gevangenschap van Paultje. Even het verhaal van Paul: vorig jaar kreeg de poes van de buurvrouw (de kat, get your mind out of the gutter) kittens. De buurvrouw zorgde er niet voor, en de moederpoes zelf keurde ze ook geen blik waardig. Toen de buuv een paar weken verdween zag ik de nu jonge poesjes steeds vaker in mijn tuin. Spelend of ruzie makend met mijn katten. Op een regenachtige avond heb ik ze in huis opgevangen en melk en een vlooienkuurtje gegeven.
De dagen daarna voerde ik ze bij door brokjes buiten neer te zetten. Het waren verloren beestjes en ik mocht er niet bij in de buurt komen. Eéntje viel op, een zwarte kater met witte plekken. Zodra mijn kater Frank begon te miauwen rende deze zwarte kater op hem af en begon kopjes te geven. Het was ook de enige kat waar ik een beetje bij in de buurt mocht komen. Omdat het goed leek te boteren met in elk geval Frank nam ik de grote stap om deze in huis te nemen. Ik doopte hem Paul, al luistert hij ook naar Paulus (de Boskabouter) of Paultje.
Paultje is het buitenbeentje van de groep. Hij is ook de enige van mijn katten die af en toe thuiskomt met een vogel of een muis. Heel lief, maar hij verstopt deze achter de bank dus ik ruik ze pas na een paar dagen als ze lijken beginnen te rotten. Reden dus om een belletje om te doen. Paultje is een echte buitenkat, hij komt alleen thuis om te eten of voor een korte knuffel, en dat kan op elke tijd zijn die hij wil. Toen hij voor het eten niet kwam opdagen was het dus niet zo vreemd.
Wanneer ik de achtertuin in loop om het lege blikje katteneten weg te gooien hoog ik gemiauw. Paul ligt in het grind, ik pak hem op om hem bij het eten te brengen (misschien wil hij service) en hij begint te blazen. Lang verhaal kort: zijn bekken is op twee plaatsen gebroken en hij moet de komende zes weken rust houden Hij ligt dus in een kooi met een gevuld bakje water en eten, een kussentje en een kattenbak.
Voor een buitenkat lijkt mij dat dramatisch, gebroken bekken of niet. Een mens kan zich daarop instellen. Een mens kan je nog vertellen: je moet zes weken rust houden, zo min mogelijk bewegen. En de mens kan dan de dagen af gaan strepen. Hij kan zich nog vermaken door dingen te doen die geen beweging vereisen.
Leg dat Paultje maar eens uit.
Vandaar dus mijn gedachte. Wat zal hij denken in de tijd dat hij vast zit en dat er niks gebeurt. Zal hij snappen waarom hij er niet uit mag? Zal hij doorhebben dat hij nog wel even vast zit?
Oh ja, tips om hem bezig te houden zonder dat hij zijn achterpoten gaat bewegen zijn welkom.