Rond kerst ontdek ik altijd mijn liefde voor kerstnummers. De eeuwige vrolijkheid, de netgepaste deuntjes, de melancholische teksten. Kerstmuziek vind ik geweldig. Zelfs doorheen het jaar zijn er een paar nummers die ik soms draai enkel om het gevoel van kerst en de geborgenheid op te roepen.
Als ik naar huis rij, na het werk voor de kerst, zet ik altijd “Driving home for christmas” op. Het heeft de sfeer die rechtvaardigt in de file te staan en op die manier het hele lijden van files draaglijk maakt.
“The most wonderful time of the year” is natuurlijk ook een klassieker en ik zwijmel altijd weg bij dat nummer, denkend aan de toon waarin het geschreven is vooral het stukje:
“There'll be parties for hosting
Marshmallows for toasting
And caroling out in the snow
There'll be scary ghost stories
And tales of the glories of the
Christmases long, long ago”
Doet me echt denken aan een soort kerstdorp waar kinderen ademloos luisteren naar spook- en kerstverhalen. De realiteit is natuurlijk dat (kerst of geen kerst) kinderen niet weg te weken zijn van de Ipad, Ipod of telefoon en hun interesse alles behalve een kerstverhaal laat staan een spookverhaal is. De marshmellows komen dan wel weer in de buurt.
Maar terwijl ik wegzwijmel bij de nummers moet ik denken aan vorig jaar. Het is, krap aan, een jaar geleden dat ik mijn tante voor het laatst in leven zag. Dat ik zo schrok van hoe zij eruit zag. Ze schreef voor het Altena Nieuws en het laatste stukje wat ik mij kan herinneren gaat over kerst. Wat ironisch is omdat ze alles behalve een religieus of gelovig persoon was. Dat was zelfs in zo’n mate dat ze “Mijn schild en den betrouwen” weigerde te zingen.
Het stukje heette “Heilig Gif”. Dit heilig gif was uiteraard haar chemo en hoe ze in het ziekenhuis kwam om behandeld te worden. Ik vond de titel zeer gewaagd omdat ze eerder al was bekritiseerd vanwege haar antichristelijke houding. Op het einde nam het stukje een wending. Bij haar in de kamer zat namelijk nog een echtpaar waarvan de man ook een chemo kreeg. Op het einde wenste zij hen een vrolijk kerstfeest.
Het stukje eindigde in een discussie met haar man of het geen “zalig kerstfeest” had moeten zijn aangezien de mensen uit Werkendam afkomstig waren.
Terugdenkende denk ik dat mijn tante nog een hoop stukjes had kunnen schrijven. Misschien zelfs over kerstliedjes, en misschien het besluit of het “zalig” of “vrolijk” kerstfeest had moeten zijn. Helaas bleek het heilig gif ook een echt gif.
Ik duik maar weer terug in de kerstliedjes, in de droomwereld die zij mij voorspiegelen. Voor jullie, mijn trouwe lezers, een zalig of vrolijk kerstfeest.