Gisteren is mijn broertje officieel “in de echt verbonden”. Kortweg; hij is getrouwd. Met de liefde van zijn leven. Tja, dat moet ook wel, anders zouden ze niet trouwen. Ik heb eerder al geschreven over de zwangerschap van mijn nu officiële schoonzusje maar dat was natuurlijk geen trouwerij.
Zelf heb ik het niet zo getroffen in de liefde dus ik kan hem helaas niet bijstaan en ik kan er ook niet bijster veel voer vertellen. Behalve dat ik het moedig vind dat ze zo’n grote stap zetten. De trouwambtenaar weidde maar een paar woorden aan de trouw en het zorgen voor elkaar, maar juist die woorden bepalen de hele plechtigheid en het doel daartoe. Het trouw beloven aan elkaar is uiteraard de moeder van het woord “trouwen”, of een geregistreerd partnerschap.
Het gaat natuurlijk ervan uit dat de liefde oneindig is. En ja, dat zie ik bij Thygo en Hanneke wel zitten. Ik kan mijzelf daar echter nog geen voorstelling van maken. Oneindigheid is sowieso een oneindig ongrijpbaar begrip. Zelfs bij huwelijken in films (en andere verhalen) wordt gerept over “tot de dood jullie scheidt”. Ook Marco Borsato gelooft er niet zo in, dat zegt hij duidelijk in zijn nummer Rood: ...koop ik een veel te grote bos met 150 rode rozen. Eén voor elk jaar waarvan ik hoop dat jij nog bij mij bent.
Dus zelfs hij geeft er na honderdvijftig jaar de brui aan. Oneindigheid bestaat niet voor hem, de meest romantische zanger van Nederland!
Maar daar denken we even niet aan. Het zijn Thygo en Hanneke die getrouwd zijn en elkaar voor het leven (en misschien daarna) hebben verbonden. Dit natuurlijk ook voor mijn toekomstige neefje die door de trouwambtenaar even werd aangehaald. Hij zal in elk geval terecht komen in een gezin waar de ouders van hem houden en ook van elkaar. Want dat is minstens zo belangrijk.
Hanneke en Thygo, ik wens jullie veel liefde, plezier en geluk in jullie leven samen. Maak er wat van en heb er plezier in samen want het leven is te kort om niet samen door te brengen met de persoon waarvan je houdt.