Ik denk dat iedereen het wel heeft. Als dat niet zo is dan ben ik de enige en is het weer iets wat mij uniek maakt. Maar als ik een televisieprogramma gekeken heb blijf ik altijd even hangen. Niet omdat ik dat zo graag wil. Maar om even op mijn telefoon te kijken. Bij Game of Thrones bijvoorbeeld lees ik na de uitzending altijd een review of bekijk de score van de aflevering zodat ik weet wat ik ervan moet vinden.
Ik deed hetzelfde op een zender die ik niet zal noemen en met een programma, welke naam ook onuitgesproken blijft. De aftiteling begon en ik haalde mijn telefoon tevoorschijn om te kijken naar IGN. Om te lezen wat het verdict was voor de aflevering die ik net gezien had. Het bleek uit het rapport dat ik best wel tevreden mocht zijn met wat ik zojuist had aanschouwd, en ik legde mijn telefoon weer naast mij neer. Het was al wat later op de avond en ik was half van plan om over te zappen naar Nieuwsuur toen het programma wat was begonnen mijn aandacht wist te trekken.
Dit programma gaat over bekende Nederlanders die normaal allerlei soorten beroepen hebben maar nu eenmalig “stand up comedy” gaan doen. De voorfilmpjes had ik al gezien. En ik had toen al besloten dat het zonde was van de bandbreedte om die over dezelfde kabel als mijn internet te sturen. Maar er zullen vast wel mensen zijn die het leuk vinden om naar te kijken. De presentator, dat denk ik in elk geval want hij gedroeg zich zo, legde uit wat “stand up comedy” betekent. Ik ben niet zo heel erg thuis in dat wereldje. Naar mijn mening is het gewoon cabaret, maar dan met een Engelse naam. Al is het volgens mij meer toegespitst op de persoon dan de omgeving, het verhaal uit afzonderlijke sketches doet dus meer dan de hele omlijsting.
De presentator gebruikte echter deze woorden niet. Hij noemde het het blootleggen van de ziel, wat ik een vreemde omschrijving vindt voor een programma met grapjes. Als je mijn ziel open zou leggen zou er namelijk allerminst iets grappigs uit voortkomen maar een soort vreemd wild westen van bloed, moord en… enfin hij ging door en noemde de mensen die op het podium zouden verschijnen “helden. Echte helden!”
En dát had meteen mijn aandacht. Een echte held wilde ik wel eens zien. We leven in een duistere tijd waarin het heldendom is teruggebracht tot een paar gelukkige samenlopen van omstandigheden. In Irak strijden er een kleine zestigduizend man tegen de tirannie van IS. Zestigduizend helden die hun leven in de waagschaal leggen om een stad te bevrijden van terreur. Die een einde willen maken van de smet van hun geloof, land, of gewoon de mensheid zelf.
In Nederland ben je niet snel een militaire held, al is elke militair een held in mijn ogen. Het is in elk geval niet meer zo dat je hoort over soldaten die vijandelijke forten bestormen en die geroemd worden in de krant. Een van Speijk die zijn schip opblies, een Karel Doorman die het voortouw nam bij de slag op de Javazee. Maar je hebt natuurlijk nog meer helden. Je hebt mensen die in het water springen als er een kind in valt en daarbij niet nadenken over de gevolgen. Je hebt mensen die de moed hebben een persoon die zelfmoord wil plegen van het spoor af te duwen, en niet zelden komen ze er dan zelf onder. Echte helden die niet plannen, die niet vooruit zien maar doen wat ze op dat moment kunnen doen. Zonder gedachten, zonder te vragen.
Helden kunnen natuurlijk nog veel meer zijn, je hebt persoonlijke helden, kleine helden, grote helden. Maar dit was een opsomming van mijn helden. En ik zat dus klaar om mijn held te kunnen aanschouwen. Een held die behalve mensen uit de sloot plukt ook nog eens grapjes vertelt! Dus mijn held van het moment was…
“Kom maar naar voren Sterretje!” Brult de presentator.
…
Ik was lichtelijk teleurgesteld. Zo lichtelijk dat ik de tv heb overgeschakeld op Nieuwsuur en daarna meteen heb uitgezet. Het vreet aan mij; wat maakt Sterretje een held? Waarom werd hij een held genoemd? Ik heb zelfs op google gekeken of hij misschien een soort Batman in vermomming is. Maar als dat zo is dan weet hij het goed te verbergen. Er stond een programma gepland waarin hij en de andere smurfen uit Oh Oh Cherkots een programma zouden maken waarin ze de held zouden spelen. Dat ze kinderziekenhuizen gingen verven werd aangehaald in het persbericht. Ik heb geen enkele notie of dat programma ook is gemaakt en of er ook maar een enkel kinderziekenhuis een kwast heeft gezien.
Sterretje een held… misschien zijn we zo hard op zoek naar helden in onze samenleving dat het begrip sterk onderhevig is aan inflatie. Vooral als iemand die grapjes gaat vertellen al als held wordt beschouwt. Het is jammer.
PS: mocht Sterretje onverhoopt tijdens de uitzending EHBO lessen hebben gegeven, zichzelf hebben opgeblazen, een IS strijder hebben omgebracht of een kind uit de gracht hebben getild in plaats van grapjes te hebben gemaakt dan trek ik dit stukje terug.