Vraag het aan mijn ouders en ze zullen zeggen dat ik een redelijk makkelijke puber was. Tenminste, dat hoop ik. Er waren natuurlijk wel momenten dat ik mijn kont tegen de kribbe gooide (en misschien wat servies tegen de muur, maar dat kan ook na mijn puberteit hebben plaatsgevonden) maar in een van die buien bedacht ik de filosofie van normaal. Waarschijnlijk omdat ik te horen had gekregen dat ik normaal moest doen.
Toen kwam ik erachter dat normaal een ongrijpbaar begrip is en volledig afhankelijk van je tijd, omgeving en zelfs van afkomst. Want wat voor de één normaal is hoeft voor de ander niet normaal te zijn of zelfs abnormaal. De vind het normaal om de hele dag te vloeken en schelden terwijl een ander nog niet eens een krachtterm in de mond durft te nemen. Maar normaal gaat natuurlijk verder dan gewoontes en fatsoensnormen, het gaat ook over hoe anderen rekening durven te houden met wat de ander normaal vind. De een vind het normaal zich aan te passen, de ander… kan dat niet of wil dat niet en vind het normaal dat hij of zij dat niet hoeft te doen.
Het moeilijkst zijn natuurlijk voor jou normale dingen die in de ogen van anderen weer abnormaal zijn en waar je het probleem niet van ziet, of waar je echt niets aan kan doen. Huidskleur, haarkleur, afkomst, bepaalde manier van opvoeden, godsdienst of seksuele geaardheid. Vooral dat laatste is voor veel mensen een heikel punt. Een bepaling die je bij geboorte mee krijgt is voor een hoop mensen blijkbaar een reden om een ander dood te wensen, of zelfs te maken wanneer ze de kans krijgen.
Nu heb ik daar geen problemen mee. Ik ben in mijn jeugd gezegend geweest met allerlei mensen die over de vloer kwamen waaronder ook een homokoppel. Toen ik de betekenis erachter (rond mijn zevende) ontdekte was ik wel even van mijn stuk. Het is toch raar, een man en een man die samenleven als een man en een vrouw? Tien jaar later haalde ik bijna mijn schouders op toen mijn beste vriend mij vertelde dat hij homo was/is. Als hij homo is dan is hij het altijd al geweest. Wel was het zo dat (oh heerlijke ironie) hij een paar jaar eerder nog in een vlaag van Godsdienstwaanzin nog had opgeroepen alle homo’s dood te schieten.
Wat dat betreft is het eigenlijk gek voor te stellen dat de regering oproept om homo’s en christenen apart op te vangen omdat ze zwaar onveilig zijn in de huidige opvang. Want de definitie van normaal staat dan wel niet vast, maar is wel verankerd aan één ding; de wet. De wet waaraan iedereen zich dient te houden, dat je stopt voor het rode licht, netjes afrekent voor je de winkel verlaat en waarom je niet dronken achter het stuur gaat zitten. En de eerste regel van de wet zegt dit:
Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.
Dus als je gevlucht bent uit een land waar deze wet niet geld heb je de keuze weer terug te gaan. Blijf je, blijf je toch. Blijf dan met je poten van onze nieuwe poten af! En mocht je als je hier blijft dat nog niet kunnen, dan vind ik jou niet normaal.