Zou hij zich niet schamen? Ik kijk naar de man die over straat loopt. Een cape om zijn schouders die achter hem aanbolt. Een lijkbleek gezicht welk op onweer staat… Als het niet midden op de dag was geweest had ik geloofd dat het een vampier was (Les 1 van vampierologie: ze kunnen niet tegen zonlicht) maar het is dus geen vampier. Anders had hij niet hier gelopen.
Toch kan ik mij niet voorstellen dat de man zich niet een beetje geneert voor zijn uiterlijk. Zelfs ik doe dat, dus waarom hij niet?
Schaamte. Het is soms een zegen, maar vaak genoeg een straf en een vloek. Iedereen heeft wel iets waarvoor hij of zij zich schaamt. Dat kunnen een hoop dingen zijn. Een bepaald nummer wat je wel leuk vind maar waarvan je weet dat je vrienden en bekenden gruwen. Een boek wat je leuk vind en aan niemand durft te zeggen. Een film die mensen dom en kinderachtig vinden maar waarbij je zelf in een extatische trance raakt.
Een aantal dingen schaamt men zich sowieso voor: seks en huilen. Daar ben ik in elk geval achter. En eigenlijk is het stom want het zijn twee van de meest basale dingen die ons mens maken. Seks kan men het wel over hebben, maar dan vaak in grootse bewoordingen. Op dat niveau wordt het uitgemeten als een voetbalwedstrijd. En dat terwijl men moeilijk praat over de emotionele kant van het verhaal. Alsof dat er niet toe doet.
En huilen. Als iets de mens de mens maakt is het wel huilen. De tranen vrij laten stromen en kwelen alsof al het verdriet van de wereld op je schouders rust. Dat doet bijna niemand. Zelfs bij begrafenissen (naast dramafilms en de resultaten van het songfestival dé uitgelezen mogelijkheid om te huilen) zit men vaak stil. Je hoort wel een snuf, je ziet wel een traan. Maar je merkt dat mensen hun emoties verbijten, bijna niemand komt met een kleddernat gezicht de aula uit. En zodra er een traantje teveel komt is het nichterige (papieren) zakdoekje er om je te redden van de ondergang.
Geeft niks, ik doe het ook. En als ik een keertje mijn hart uitstort op een openbare gelegenheid voel ik me daarna een zwakkeling. Want huilen in het openbaar is not-done. Eerlijk gezegd schaam ik mijzelf dan.
Toch moet je soms die verstikkende schaamte van je af gooien. Zeggen waar het op staat, beseffen dat het nu of nooit is. Laten weten wat je favoriete muziek is, wat je lievelingsfilm is en dat je voluit kan janken. Je seksualiteit vieren door in een tangaslip met honderden andere homo’s over de Amsterdamse grachten te varen. Of de knoop door te hakken en gewoon je angst de baas zijn. De angst te worden uitgelachen. De angst te worden bekeken.
Dus trek die mantel aan en ga de vampier spelen, midden op de dag terwijl iedereen naar je kijkt. Weg met die schaamte!