Vroeger kocht ik nog cd’s. In de tijd dat de Music Store en de Free Record Shop nog de onbetwiste koning waren. Ik downloadde natuurlijk ook wel, maar soms wil je toch het echte zilveren schijfje in je handen hebben. Tegenwoordig is dat niet meer nodig want voor een tientje per maand kan ik muziek “streamen”. Oftewel, ik betaal een bedrag en kan dan onbeperkt luisteren naar alle muziek die de dienst aanbiedt. En dat zijn een hoop nummers.
Maar ik gebruik het niet enkel voor muziek. Af en toe heb ik zin in iets anders, iets typisch Hollands. Een leuke cabaretvoorstelling. Een oudejaarsconference van een paar jaar geleden doet je beseffen dat er niet zo heel veel veranderd is. Toen waren er ook al vluchtelingen, toen was er ook al kritiek op de regering, toen… toen was eigenlijk alles hetzelfde als nu.
Mijn favoriete voorstelling is echter niet een oudejaarsconference, maar gewoon een cabaretvoorstelling van de grootmeester met de grote bek; Youp van ‘t Hek. Met zijn voorstelling “Scherven”. Deze voorstelling heeft veel verwijzingen naar de periode waarin die gemaakt is, midden jaren negentig dus. Hij heeft het nog vrolijk over guldens, de trillende Erasmusbrug, vluchtelingen (toen al!).
Cabaretiers houden mensen een spiegel voor, dat is hun taak. En één zin houdt mij zeer zeker een spiegel voor: “Op de een of andere manier is het de laatste tijd herfst in mijn omgeving. Daarmee bedoel ik: er gaan steeds meer mensen uit elkaar!”
Ja. Dat is toch wel de waarheid. Sprookjes die eens waren die houden op te bestaan. Ik merk het bij mijzelf dat er vriendschappen zijn die jaren stand houden en dan ineens uit het niets lijken te knappen of op lijken te lossen in het niets. Ik zie het bij anderen gebeuren. En het vreemde is dat als je mij, of anderen, een half jaar geleden gevraagd zou hebben of het ooit over zou gaan ik met een volmondig “nee, natuurlijk niet” geantwoord zou hebben.
Dingen vervliegen snel, of misschien ben ik gewoon oud aan het worden. Het is nu alweer november, en het lijkt nog maar een paar weken geleden dat ik met de smaak van champagne in mijn mond stond toe te kijken hoe een paar jongens de auto van Thygo wilden opblazen met vuurwerk. Toen wist ik nog niet dat ik oom zou gaan worden, toen… toen was er nog een hoop anders. En nu lijkt het wel of een hoop dingen wegvallen. Dingen waarop je kon bouwen, vriendschappen, vertrouwen in andere mensen.
Zelfs wijlen prins Bernhard blijkt een grotere schoft te zijn dan we toen wisten. Maar om de een of andere reden kan ik het hem nog vergeven en de mensen die zich in mijn omgeving als verraders opstellen niet. Ik ontbeer die ultiem Christelijke eigenschap van vergeving. Want in mijn ogen verdienen ze dat eigenlijk niet.
Helaas is dit geen leuk stukje. En dat is ook weer een soort herfst; stukjes blijven niet altijd leuk, er zijn ook minder leuke dingen aan het leven die ik prijs wil geven. Maar sommige dingen zijn nu eenmaal onpeilbaar en is het over een paar weken weer goed. We zijn overgeleverd aan de maalstroom van de tijd, en die sleurt ons onophoudelijk mee naar het vaste en zekere eindpunt.
Want zoals een andere cabaretier in een heel andere voorstelling zegt: “Je vrouw kan je verlaten, je vriend kan je verraden. Maar de dood heeft nog nooit iemand vergeten of verlaten.”