De druk is weer een beetje van de ketel. Je voelt het op straat, je ziet het bij de mensen. Ze vinden het verschrikkelijk wat er gebeurd is in Orlando, Florida, maar je merkt een sfeer die lijkt te zeggen: “Liever daar dan hier”. Inderdaad IS is weer bezig geweest.
Deze keer was het doelwit een homo-bar. Een beetje een plek waarvan je zegt: “dat ze daar niet eerder op gekomen zijn!” Ik bedoel: IS haat homo’s, dus waarom niet eerder een aanslag op een homo doelwit? Een opblaasbootje tijdens de Canal Pride, niemand die het opvalt. Het hoort gewoon bij de show. Het lijkt me wel interessant hoe de doorgaans preutse terroristen willen infiltreren tussen de halfnaakte en in leder gestoken dansende mannen. Maar dat is een ander verhaal.
Want alle gekheid op een stokje: weer waren onschuldige mensen het doelwit van een totaal verknipte en doorgedraaide geest. Wederom kunnen rechtse politici en mensen wijzen en zeggen: “Zie je wel!” want eigenlijk komt het daarop neer. Zie je wel! Het was weer een moslim! Het is ramadan, dan hebben ze honger en als ze honger hebben dan gaan ze gekke dingen doen. Zie je wel!
En weer moeten religieuze leiders er als de kippen bij zijn om te zeggen dat het onverenigbaar is met hun geloof. En dat terwijl de vader van de dader een paar dagen doodleuk via een eigen kanaal verkondigd dat hij homo’s haat en dat weer onderbouwt met datzelfde onverenigebare geloof. Wie houdt nu wie voor de gek?
Want het gaat niet om het feit dat dit homo’s waren. Dat maakt niet uit. Dit waren mensen, van vlees en bloed. Met dromen, hopen, verlangens en een toekomst. Een toekomst die ruw en meedogenloos is kapotgeschoten door een automatisch geweer bediend door iemand die niet hard genoeg uit zijn babystoeltje is gevallen toen hij klein was. Als hij harder was geland had hij het niet na kunnen vertellen en waren er vijftig mensen en honderden nabestaanden niet in dit gat geduwd. Want homo’s zijn mensen, ik ken er te veel om ze anders te zien dan onze medemens.
Mijn grote vraag is hoe iemand zo ver komt om een onschuldig medemens te vermoorden. Kijk, in een gevecht kunnen doden vallen, je slaat te hard of je houdt het gezicht van de ander iets te lang onder water, het is dan een hij of ik scènario. Dat kan, dan heb je een gelijke kans. Maar deze mensen hadden geen kans, ze vermaakten zich enkel. Vormden geen gevaar en wilden ook geen gevaar vormen voor niemand niet. Waar haal je dan de gedachte vandaan om ze toch dood te willen maken?
Ik trek de parallel met de kampbewaarders uit de tweede wereldoorlog die Zigeuners, Joden, en ook homoseksuelen doodden. Hoe konden zij hun geweten sussen en hun moordlust botvieren op onschuldige mannen, vrouwen en zelfs kinderen? Hoe konden ze de stroom mensen naar de vernietigingskampen aan zich voorbij zien trekken en het zonder morren laten gebeuren? Sterker; hoe kan je er genoegen in scheppen om daadwerkelijk de trekker over te halen?
Misschien is het maar beter als we dat antwoord niet weten. Misschien zijn we diep van binnen allemaal wel verknipt, en dan is het beter dat antwoord niet te horen. Want van alle beesten op aarde is er eentje die het meest moordlustig is. Die zich heeft opgewerkt en aangeleerd om gebruik te maken van alles wat voorhanden is om alles wat hem niet zint te vernietigen. Die geen genoegen neemt met een rustige dood maar zijn tegenstander wil zien lijden om zijn eigen gemoedsrust en dorst naar bloed te stillen.
Dit beest is de mens.
Wees dus voorzichtig wanneer je naar buiten gaat. Want ze zijn met veel… en ze zijn overal.