‘Kijk jij daarnaar dan?’ Mijn collega, Peter, kijkt met een meewarige blik van verbaasde bezorgdheid in mijn richting. Ik probeer er nog overheen te lullen, maar ik ben nu uit de kast. Ja, ik kijk ernaar, als ik op tijd thuis ben gaat de tv aan en zap ik meteen naar hem om vol adoratie naar het scherm te staren. Ik bedoel: hoe kan je niet naar hem kijken? Zijn blauwgrijze ogen, zijn grijze snorretje, zijn kale gerimpelde hoofd en af en toe gevatte opmerkingen. Ja, ik kijk naar Dr. Phil.
Hoe hij in zijn stoel zit en zijn gasten aanloert doet mijn hart bijna smelten. Als hij begint te spreken zet ik de tv net iets harder zodat ik elke toonbuiging in zijn stem kan horen. Hoe hij met zijn handen beweegt wanneer hij een wat domme gast iets uit probeert te leggen. Genieten! Pure sensatie tv!
Maar hij is slechts een deel van de show die naar mijn mening uit vier delen bestaat. Het tweede deel zijn de gasten. Hoe mensen het in hun hoofd halen om zich op te geven en zich (inter)nationaal te kakken te zetten gaat buiten mij. Maar altijd is het leuk, soms zijn het futiliteiten waarmee ze komen. Maar ik heb Dr. Phil ook zien proberen een beetje verstand te praten in een christenfundamentalist die uit de bijbel had opgepikt dat hij zijn vrouw en kinderen mocht slaan om hen op het rechte padje te houden. Ik heb hem uit zijn stekker zien gaan tegen moeders maar vooral vaders die het goed vonden dat hun kind dronk, blowde, sekste... en vice-versa.
Het derde deel bestaat uit het publiek (lees: klapvee) toen de camera iets te ver uitzoomde heb ik het bordje met “applause” wel gezien hoor. Wanneer Dr. Phil met een oneliner zijn gast in een hoekje duwt hoor je klappen. Wanneer hij een editie van zijn nieuwste boek weggeeft hoor je juichen.
Het vierde deel is zijn vrouw die altijd op de voorste rij zit en met haar hoofd aan het schudden of knikken is. Haar gezicht bevat meer plastic dan een bouwdoos van lego en ik smul ervan. Sommige mensen gaan bergbeklimmen, andere gaan in de achtbaan of rijden met 200 kilometer per uur over de A2 voor een kick. En ik kijk Dr. Phil. Hij werkt mij heerlijk op de zenuwen. Alsof iemand met een ijzerzaag een viool probeert te bespelen of er een tandartsboortje naast je oor gehouden wordt. De verwachting van gruwelen wat er nu weer uit dat kale hoofd wordt gedreund is haast te snijden.
Hoe kan dat vleesgeworden blok Amerikaanse hypocrisie zijn ding zeggen zonder zichzelf tegen te spreken. En het lukt hem elke keer weer. En elk einde van de uitzending (wanneer hij de noodlijdende gast alleen laat en, min of meer vrijwillig, heeft verbannen naar een afkickkliniek) stapt hij het podium af, grijpt zijn vrouw bij de arm en sleurt dat mokkel mee de studio uit. Waarschijnlijk is hij zichzelf dan weer net zo zat als ik hem… tot de volgende uitzending.