Ik kijk nog steeds graag naar DR. Phil. Vooral bij controversiële uitzendingen smul ik van hem, zijn gasten en de reactie van het publiek. Maar ik heb er een tweede held bij. Voor hem laat ik zelfs het nieuws even voor wat het is, ik heb ook weinig keus want zijn programma begint om zes uur, en het is zonde om het begin te moeten missen. Wanneer ik het niet kan kijken neem ik het op en kijk ik het later terug.
Het gaat over een blonde god met een grote mond en een klein hartje. Ik sta nu niet bepaald te trappelen als ik hem zie, en ik wil hem zeer zeker niet over de vloer hebben bij mij. Maar ook van deze tv smul ik, soms letterlijk. Hij is de schrik van de mensen die hem hebben uitgenodigd en hij weet ze vaak in rake bewoordingen te zeggen waar het op staat.
Gordon Ramsay is mijn nieuwe idool en dan heb ik het niet over de Amerikaanse versie van zijn programma “oorlog in de keuken” maar over de Britse restaurants en pubs die hij bezoekt. Meestal hangen die gelegenheden op een randje van het faillissement en ze vragen dan Gordon om het tij te keren of om hun zinkend schip van de ondergang te redden.
Gordon komt onaangekondigd en bestelt dan de moeilijkste gerechten van de kaart. Zijn filosofie is dat een slecht restaurant van verschillende factoren aan elkaar hangt. Te beginnen met het eten. En negen van de tien keer is dat een horrorervaring waar zijn smaakpapillen worden gemarteld en tot het uiterste worden gedreven. Hij bekijkt en behandeld zijn eten als een puber die eigenlijk geen zin heeft in wat mama hem heeft voorgezet. Met een walgend gezicht trekt hij het uit elkaar, neemt een hapje en legt het hoofdschuddend weer terug.
Er is geen publiek, maar toch geniet ik ervan. Want daarna gaat hij de kok en de eigenaar van dienst confronteren met zijn bevindingen. En dat doet hij onomwonden. Woorden als sh*t en f*ck zijn niet van de lucht en het komt meermalen voor dat een kok woedend zijn eigen keuken verlaat omdat iemand hem de les durft te lezen.
Een uur lang probeert Gordon daarna het restaurant weer op de rit te krijgen. Soms lukt dat en komt hij een maand later terug in een bloeiend bedrijf maar het is ook voorgekomen dat hij een dichte deur aantrof.
Maar het hartverwarmende is het kleine hartje van Gordon. Mij staat nog helder voor de geest een aflevering in Parijs waar hij een vegetarisch restaurant op de rit moest zien te krijgen. De oude kok was ontslagen en er kwam een jong, leuk, kokkinnetje uit Glasgow die het avontuur aandurfde. Overgehaald door Gordon bleef ze. Maar toen Gordon zes weken later terug kwam was het restaurant gesloten en de jonge kokkin werkeloos. Hij regelde voor haar een baan in een van zijn eigen restaurants.
Maar ik kijk uiteraard vooral voor de lekkere gerechten en hoop dat hij ooit eens een restaurant opent in Nederland.