Doorheen de jaren heb ik vaak gefantaseerd hoe het zou zijn als de buurvrouw eindelijk uit haar huis zou gaan. Ik zag mijzelf al voor in de tuin barbecueën; hamburgers omdraaiend en gratis weggeven aan mensen die verbaasd waren dat ze iets gratis kregen. En als ze zouden vragen waarom zou ik uitleggen dat ik eindelijk van de buurvrouw verlost was. Of we zouden de straat afzetten en een kermis organiseren! Feest voor iedereen want de A van Drielstraat (voorheen Aso van Drielstraat) is eindelijk ontdaan van de feeks die het wonen er tot een soort van hel maakte.
Uiteraard zijn dit stomme dromen. De gemakkelijkste manier om een boete te krijgen is barbecueën en het gratis aan mensen geven. En op mij, en een enkeling in de straat na, wist niemand echt dat de buuv zo veel last veroorzaakte. Goed, ze wandelde wel eens stomdronken, stoned en high en naakt door de straat. Dat was geen leuk gezicht, maar last was een groot woord. De echte reden dat ik er last van had was dat onze woongedeeltes aan elkaar gelinkt waren.
Haar woonkamer grensde aan mijn woonkamer, mijn slaapkamer aan de hare en we hadden natuurlijk te tuin. Alleen de buren aan de andere kant hadden nogal eens last van de buurvrouw. Verder had ze nogal eens de neiging om dronken de straat op te gaan en midden in de nacht aan te bellen bij verschillende adressen om om een vuurtje te vragen. Wanneer dat werd geweigerd stak ze haar sigaret aan met haar eigen aansteker. En hiervoor had ze maar een paar vaste stekkies, bij mij had ze het al heel snel afgeleerd want ik heb haar de laatste keer de huid vol gescholden.
Ik heb in een serie een tijdje geleden uit proberen te leggen dat de situatie met de buuv doorheen de tijd zo verzuurd is geraakt. Het is niet van de een op andere dag gegaan. In het begin waren we normale buren die een beetje langs elkaar heen leefden en elkaar tolereerden. Er zijn mensen die het jaar waarin ik hier kwam wonen ook hebben omschreven als een rustig jaar. Daarvoor, en later, was ze veel drukker en veroorzaakte ze meer en meer overlast.
Ik had de afgelopen maanden, jaren, regelmatig contact met de woningbouw. Telkens wanneer ze een kik gaf moest ik dat weer doorgeven aan de woningbouw. En een paar keer is het dicht tot een uitzetting, of een schikking daartoe, gekomen. Zo zou ze worden verplaatst naar een ander dorp, maar omdat de bewoners in die buurt erachter kwamen dat ze die kant op zou komen werd dat plan snel doorverwezen naar de vuilnisbak. Bovendien was er met haar afgesproken dat ze zich zou gedragen, en aangezien ik een kleine week later alweer een bericht naar de woningbouw heb gestuurd was ook die lijn overtreden.
Het is niet dat ze er niets aan gedaan heeft. Of in elk geval: haar advocaat heeft dat gepoogd. Omdat een groot deel van de overlast voortkwam uit haar drank en drugsverslaving heeft ze in een kliniek gezeten. Maar dat was, uiteraard, nutteloos. Ook heeft ze gepoogd er op cruciale momenten niet te zijn, dan was ze bij vrienden of iets dergelijks. Maar omdat die haar ook liever kwijt dan rijk waren hield dat nooit lang stand.
In elk geval kreeg ik een kleine twee maanden geleden bericht van de woningbouw dat de rechter akkoord was gegaan met ontruiming, en of ik dat stil wilde houden. Ik heb dat zo lang mogelijk volgehouden, maar nu ze er niet meer is kan de geest echt uit de fles; ze is weg!
Ze was altijd een dankbaar onderwerp voor de zaterdagstukjes, een uitvlucht wanneer het tegenzat. Ik heb meer dan eens mijn frustratie geuit via facebook, maar dat is nu werkelijk voorbij. Het is geen kermis, geen barbecue. Maar het is wel een beetje feest, De vierde mei was mijn bevrijdingsdag!