Als puber keek ik elke avond tv. Nu is dat voor een puber niet vreemd, maar het is vreemder dat het bij mij geen puberprogramma’s waren. Ik weet niet eens wat voor onzinspul dat was in mijn tienertijd, maar ik heb nooit MTV, TMF of iets in die richting op gehad. Nee, bij mij was het elke avond oud en vertrouwd RTL5.
Want ik was namelijk dol op Britse comedyseries. ‘Allo allo, Are You Being Served, Man About The House. Voor mij was het elke avond lachen gieren brullen om de vaak dubbelzinnige, en meer dan eens ondubbelzinnige, grappen die de BBC er ooit eens uit had geperst. En ik kijk ze nog graag. De “I’m free!” in de toon van mr. Humphries is een garantie voor een glimlach. En denk er nu maar dat aparte loopje bij. Goud.
Of René Artois die, omringd door incompetente Duitsers, een relatie onderhoudt met een, of meerdere, van zijn serveersters en elke keer een smoes moet verzinnen als zijn vrouw op hen beiden inloopt. “You stupid woman!”
Ja, ik vond RTL5 een prachtige zender aan het begin van de avond. En ik verdedigde de mogelijkheid om deze series te bekijken met hand en tand. Niemand moest het wagen die tijd iets uit te zoeken om te kijken, want het was mijn tijd! Maar die liep af en toe uit.
Voor de aanvang van het Brits geweld was er namelijk een Amerikaanse serie. En ik had een gruwelijke hekel aan deze serie. Niet alleen was de humor plat, of soms ver te zoeken, hij liep ook wel eens door in het tijdslot van de series die ik wel wilde zien. Het was dus nogal eens een keertje woedend nagelbijten als ik gedwongen werd een paar minuten van deze serie mee te pakken.
Maar langzaam veranderde er iets. Hoe vaker ik die serie zag, en dat was redelijk vaak, hoe meer ik er eigenlijk van begon te houden. We hebben het over M*A*S*H. De serie volgt een groep dokters in een mobiel veldhospitaal tijdens de oorlog in Korea. Hoewel het zeer zeker de charme en het subtiele dubbelzinnige van de Britten mist heeft het wel humor. Ik ontdekte dat later en ben het toen ook pas gaan waarderen.
Op een gegeven moment ben ik zelfs zo ver gegaan dat ik de serie ben gaan kopen op dvd. Op die manier kon ik het hele verhaal volgen. Elke aflevering is een op zichzelf staand deel, maar waar in de eerste seizoenen de nadruk lag op rauwe comedy, gaat het in de latere afleveringen over de emoties van de oorlog. De humor raakt op de achtergrond en maakt zo plaats voor het verschrikkelijke van de oorlog.
Zo heb ik, dankzij de dvd’s, elf seizoenen en tweehonderdeenenvijftig (251) afleveringen kunnen volgen. En het is een weg, je raakt gewend aan het wel en wee van de personages en leert hun, soms buitensporige, karaktertrekken kennen. De Britten hebben mr Humphries, de Amerikanen hebben Klinger die jurken draagt omdat hij zo graag uit het leger wil.
De serie werd opgenomen en uitgezonden nog voor ik was geboren, van 1972 tot 1983. En als je uiteindelijk de laatste aflevering hebt bekeken overvalt je toch een gevoel van verlies. Dat heb ik bij een hoop laatste dingen, maar bij MASH zeer zeker, omdat de laatste aflevering (die twee uur duurt) niet een positieve is. De oorlog is ten einde, maar tegen welke kosten? En de hechte groep die door de oorlog bij elkaar geworpen is moet opbreken.
De reden dat ik het hierover heb is omdat het weer rommelt op het Koreaans schiereiland. Dreigende oorlogstaal wordt geuit, de wapens geslepen. En hoewel ik het jammer vind dat de serie voorbij is denk ik niet dat ik zit te wachten op een volgend seizoen die zich afspeelt in onze tijd.