Een paar weken geleden kwam het nieuws bij mij binnen dat Google 20 jaar bestaat. Ik voelde mij toen al oud, want het grootste gedeelte van mijn leven gebruik ik Google voor het opzoeken van directe informatie… en andere dingen. Dat wil dus zeggen dat ik bijna negen was toen het tegenwoordig miljardenbedrijf werd opgericht. En zo zijn er meer dingen waardoor ik mij oud ga voelen. Bedenken dat wie in 1999 werd geboren dit jaar achttien zal worden. De laatste mensen geboren in de vorige eeuw bereiken het volwassendom.
Alles wat daarna komt is nieuwe aanwas en heeft nog nooit een gulden vastgehouden. Heeft het hele leven vast internet gekend en is dus niet opgegroeid met de deuntjes en piepjes van een ouderwets inbelmodem. Voor de mensen geboren in deze eeuw zijn televisies per definitie plat in plaats van de ouderwetse beeldbuis. Platen en cd’s zijn ouderwets of vintage en daarbij: wie koopt er nog cd’s als je ze kan downloaden of onbeperkt luisteren voor een paar euro per maand.
Als ik daaraan denk voel ik me oud, en vandaag ben ik officieel oud, of in elk geval een jaar ouder. En dat is voor mij een reden voor een lichte zenuwinzinking. De afgelopen 29 jaar zijn voorbij gevlogen en wat heb ik in die tijd gedaan? Wat heb ik meegemaakt? En belangrijker: wat wil ik doen met de tijd die mij nog rest? Ik kan in elk geval zeggen dat ik in een interessante tijd leef en het verschil tussen de generaties met het blote oog kan aanschouwen.
Ik heb de gulden ingeruild zien worden voor de euro. Ik heb twee torens naar beneden zien storten. Gezien hoe de wereld in actie kwam voor een vloedgolf in Azië. Ik heb politici vermoord zien worden en andere weer aan populariteit zien winnen. Van een koelkast heb ik de mobiele telefoon zien slinken tot een handzaam klapdingetje en weer terug naar een grote plaat omdat het scherm groter moest. Van een veilige geborgen samenleving heb ik Nederland zien veranderen in een land wat in de stress schiet zodra er een groot evenement plaats moet vinden. Dat grote betonblokken en trucks moeten worden aangesleept om te voorkomen dat er iemand een aanslag pleegt. En ik heb datzelfde land zich in rouw zien hullen toen meer dan honderd landgenoten uit de lucht werden geschoten.
Churchill zei in de tweede wereldoorlog: “Dit zijn geen duistere dagen, dit zijn geweldige dagen - de beste die ons land ooit heeft meegemaakt. En we moeten God dankbaar zijn dat ieder van ons in zijn rol kan spelen om deze dagen gedenkwaardig te maken in de geschiedenis van ons ras.” (vrij vertaald en aangepast; Churchill adress to Harrow School. october 29, 1941)
En hij heeft natuurlijk gelijk dat zelfs de meest verschrikkelijke tijden geweldige tijden kunnen zijn. Een tijd waar de wereld kan laten zien wat ze waard is. Waar iedereen kan tonen dat ze het waard zijn een mens te zijn op onze blauwe, in het universum tollende planeet. En die weten te behouden voor de generaties die nog moeten komen.
En wat heb ik in die tijd gedaan? Over dat antwoord moet ik meestal nadenken. Ik heb mijn school afgemaakt, soort van. Ik heb werk gevonden, soort van. Ik woon op mijzelf… soort van. Het is niet dat ik iets wezenlijks heb bijgedragen aan de wereld. Ik heb sinds ik van school af ben niet bijgedragen aan een betere samenleving. Vroeger liep ik nog wel eens een sponsorloop (wandeling) maar dat is tegenwoordig niet meer zo.
Het is niet dat er de afgelopen elf jaar enige persoonlijke verbetering heeft plaatsgevonden. Dus dan maar over naar het derde agendapunt: wat te doen met de rest van de tijd? Er zijn mensen die goede voornemens hebben bij het einde van het kalenderjaar. Ik heb mijn goede voornemens bij het ingaan van een nieuw levensjaar. En omdat prinsjesdag meestal in de buurt van mijn verjaardag valt presenteer ik het ook in die stijl:
Leden van de Dion Generaal;
Afgelopen jaar was weer niet om over naar huis te schrijven. De regering heeft zich gebogen over de financiën en heeft kunnen concluderen dat de plannen om meer geld in kas te krijgen, maar vooral in kas te houden, niet van de grond zijn gekomen. De besluiten om meer te sparen en minder uit te geven hebben niet gewerkt. Verder loopt ook het plan om gewicht te verliezen niet in pas met de eerder gemaakte afspraken binnen de coalitie. We zijn nog altijd single, ik ga mij dan ook niet verder uitweiden over de plannen om nu eindelijk eens een relatie te hebben, en de mislukkingen op dat gebied.
Maar er gloort hoop aan de horizon; voor ons negenentwintigste levensjaar heeft de coalitie weer nieuwe plannen gemaakt. Dit jaar zal niet worden afgesloten, tenzij we beschikken over een vaste of tijdelijke relatie. Ik weet dat ik dit al eerder heb gezegd: maar voor het einde van dit jaar hebben we een vriendin! Ook zijn er spannende ideeën op tafel gelegd om nu eindelijk eens spijkers met koppen te slaan en gewicht te verliezen. Ook dit is al minstens tien keer eerder aan bod gekomen. Maar niet getreurd, ook dit zal lukken! En als laatste zijn er plannen voor bezuinigingen, meer geld in het laatje, minder geld uit het laatje! Deze kreet lijkt veel op die van vorig jaar, en het jaar ervoor. Maar net als een vriendin en gewichtsverlies zal dit deze keer een succes zijn.
Ik hoop u voldoende te hebben geïnformeerd. We zijn jarig…
hiep… hiep… hoera… zucht.