Terug in Nederland moet ik uiteraard nog vaak denken aan Curaçao. De warmte die daar nog midden in de winter heerst, de huizen en zelfs de wegen. Vandaag besloot ik naar Gorinchem te gaan om de nieuwe Action te bezoeken. Ik ben van plan om het lichtjesfestijn in mijn voortuin wat groter aan te pakken en ben nog op jacht naar rendieren en arresleeën.
Op Curaçao is alles al kerst. Bijna elke rotonde is ingenomen door een enorme kerstman, al dan niet aangevuld met andere decoraties. Er zijn wel winkels die prijken met “Saniklaas” maar die zijn er niet veel. De kerstman is de ware en absolute heerser van onze overzeese gebiedsdelen. In Nederland moet die tot in elk geval 5 december nog de heerschappij delen met de Goedheiligman. En misschien dat die ervoor zorgt dat ik mijn rendieren niet kan scoren. Al is er nog meer dan genoeg tijd voor ik mijn voortuin tot een dependance van het Sprookjesbos aan hoef te kleden.
Maar dat is natuurlijk niet de enige vergelijking die ik bemerk. Ten eerste de kou! Het is hier in Nederland ijs en ijskoud! Mijn voeten zijn niet meer warm geweest sinds ik uit het vliegtuig stapte en zelfs als ik met 3 lagen kleding loop heb ik het nog koud. Bij een temperatuur van 8 graden voelt het nog of mijn oren eraf vriezen en met de verwarming op 20 krijg ik geen voldoening. Het is langzaam wennen, maar ik heb nooit beseft hoe een trui en lange broek kunnen voelen als een gevangenis voor je ledematen. In korte broek was het nog goed toeven, maar het lijkt of mijn benen protesteren als ik de lange pijpen over mijn schenen trek.
En dan de files. Op Curaçao, een eiland met een wegennet dat op instorten staat heb ik minder files meegemaakt dan hier in Nederland. De enige file die echt op mijn netvlies staat had een goede reden; meerdere auto's op elkaar geklapt. Verder niets. Met rammelende wagens en gaten in het asfalt rijden ze daar als idioten en gebeurt er zelden iets, of het gaat net goed. Hier kunnen we met ons spiegelgladde ZOAB en met elektronische wonderen gevulde auto's nog niet eens goed doorrijden! Ik zal niet zeggen dat het hartaanvalverkeer van Willemstad beter is met het verkeer van alle kanten. Maar het stond zelden stil.
Maar waar ik de Nederlanders wel op kan beroemen is service. Curaçao is een typisch land waar alles niet te snel gaat, behalve het verkeer. Op het Wilhelminaplein heb ik op een terrasje gezeten en het duurde al ettelijke minuten voor een dushi ons kwam vragen wat we wilden drinken. En we waren bijkans uitgedroogde mummies voor het drinken uiteindelijk op tafel verscheen, en dat was nadat we de dushi's al een keertje gevraagd hadden waar onze simpele bestelling van 3 cola bleef. Misschien is dit tekenend voor het Wilhelminaplein want de buren hadden last van hetzelfde toen ik ze de volgende dag uit ging testen. In de heimat werd mij onmiddellijk gevraagd wat ik wilde en nog geen 3 minuten later had ik het voor me.
Maar ik ga ze niet helemaal afkraken. Zo bleek op het eiland hoe ernstig ik gewend was aan de Nederlandse gebruiken toen ik iets kocht en het netjes in een plastic tasje werd gedaan. Hier is het of zelf een tas meenemen, of eentje kopen of leasen. Misschien is een prijs voor tasjes geen slecht idee gezien de afvalhoopjes die ik soms tegenkwam. Maar het is wel een stukje service waar de Nederlandse winkels niet aan kunnen, en mogen, tippen.