In 1997 ging ik met mijn moeder naar de film Titanic die toen in de bioscoop draaide. Het romantische subplot kon mij niet boeien en ik was nou niet bepaald onder de indruk van de vrijpartij van Jack en Rose, laat staan dat ze in haar nakie op de bank ging liggen. Ik ging uiteraard voor het schip, de luxe en haar ondergang. De arrogantie dat het schip dat onzinkbaar werd geacht toch door een ijsberg onder de golven werd gedwongen.
De reden dat ik hieraan moest denken is dat ik een plot nodig had voor het laatste stukje van dit jaar. En ik kon niets bedenken. Terugkijkend op mijn stukjes zie ik hoogtepunten en dieptepunten naast elkaar staan. Meningen die over elkaar heen buitelen, politieke spelletjes, rampen en orkanen. Maar ook persoonlijke hoogtepunten. Toen ik donderdagochtend de snelweg op reed en nog steeds met mijn gedachten bij dit stukje zat knalde het binnen.
De film Titanic is geen filosofisch materiaal, tenzij je de hoogmoed van de mens erbij optelt. Maar het heeft wel een wijsheid die ik voor het laatste van dit jaar wil gebruiken: “Make every day count.” De wijsheid waarmee de slonzige Jack de hoge heren en dames aan het toosten krijgt. Zorg ervoor dat elke dag telt. En dat is toch wel iets wat van toepassing is op het laatste jaar. Op iedereen.
2017 gaat bij mij de boeken in als het jaar van de kansen. Van de kansen die gegrepen werden en niet van de gemiste kansen. In mijn beleving was het overduidelijk een beter jaar dan 2016, de economie draait aanmerkelijk beter. En naarmate de werkelozenpoel opdroogt zal de gemiddelde werknemer er ook van mee gaan profiteren. Mensen zagen de bitcoin in waarde stijgen en velen grepen de kans om hieraan mee te doen en snel rijk te worden.
De aandelenbeurzen stegen tot grote hoogten. De kleinere partijen in de tweede kamer werden machtsblokken om rekening mee te houden. De leraren, jaren in een hoek gezet, lieten hun stem horen en maakten gebruik van hun macht om te staken. Er vielen doden onder sterren, maar ze stierven niet als vliegen, zoals vorig jaar het geval was.
Al met al heb ik het idee dat de wereld het afgelopen jaar mooier geworden is. Niet vrolijker, want de tegenstellingen zijn duidelijker dan ooit. “Links” en “rechts” staan lijnrecht tegenover elkaar. Het land en de Nederlandse bevolking is over een hoop onderwerpen tot het bot verdeeld. Internationale wetten en verdragen worden zonder omhaal opzij geschoven voor eigen gewin. Ruimte voor debat is er nauwelijks, en wordt ook nauwelijks gegund. Het eigen gelijk is voor de meeste mensen het enige gelijk.
Maar er waren ook verbindende tragediën. De meisjes Romy en Savannah. Beiden veertien, beiden vermist, en beiden dood, beiden in hetzelfde gebied, en beiden door jonge daders om het leven gebracht. Terwijl naar de een hard gezocht werd vond men de ander. Het had veel weg van een plot uit een misdaadserie, maar was helaas werkelijkheid. Je verwacht zoiets niet in ons land; een land waar we ons zorgen maken over de terugkeer van de wolf.
Om nog maar te zwijgen over de verdwijning en uiteindelijke moord op Anne Faber. Deze zaak hield het hele land in haar greep en de woede was collectief toen de dader een TBS-er bleek die uit de band gesprongen was.
En toch voerde het goede nieuws de boventoon. Het aantal werkelozen nam af en de verwachte aanslag in Nederland zelf bleef uit. Alle landen om ons heen hebben inmiddels een aanslag van IS gehad. Maar wij blijven buiten schot. Het is bijna frustrerend, toch mogen we blij zijn dat het enige incident dat een beetje met terrorisme te maken had een ingekegelde ruit van een koosjere Slagerij was.
Maar misschien zie ik het door een roze bril omdat het dit jaar beter leek te gaan dan vorig jaar. Dat ik mijn droom heb waargemaakt door in de voetsporen van mijn opa en tante te treden als columnist. Dat ik Fedde zijn eerste woordjes heb horen zeggen en dat ik mijn terroriserende buurvrouw heb zien vertrekken en vervangen zag worden door een ander koppel. Bovendien lijkt het voor mensen in mijn omgeving beter te gaan dan vorig jaar.
Laten we in elk geval hopen dat deze lijn doorzet en ik volgend jaar kan schrijven over een spetterend 2018. Iedereen een fijne jaarwisseling. En vergeet niet het maximale uit elke dag te halen, elke kans te nemen en te grijpen. Make every day count!