Mijn Jongere Ik

Mijn slaapkamer is karig ingericht. Dat komt omdat ik ooit heb gelezen dat de slaapkamer de plek is om te slapen en wanneer je er andere dingen in gaat doen het slapen erbij in schiet. Je moet je slaapkamer ook daadwerkelijk associëren met slapen, zodat je automatisch slaperig wordt wanneer je een stap binnen de deur zet. Daarom heeft mijn slaapkamer alleen een bed, twee nachtkastjes een nachtlamp, een waaier en een laptop. Dat laatste is mij ook niet helemaal duidelijk, maar hij ligt er wel. Net als een paar boeken die ik verzaak terug te brengen naar de boekenkast.

Verder hangen er twee schilderijen. Een drieluik van de opgaande zon, tenminste denk ik dat die op gaat. ie heb ik ooit gekocht bij de Ikea en ik hoopte toen dat de zonsopkomst mij zou inspireren. Wanneer ik wakker zou worden ik zou kijken naar de drieluik en meteen een stoot energie zou voelen, fris en klaar voor een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen. De waarheid gebiedt echter dat ik als een zombie uit bed kruip en op zoek naar mijn broek, sokken en trui het schilderij geen blik waardig gun.

Het andere is eigenlijk geen schilderij. Het is een foto van mij, van toen ik nog een jaar of zes was. Ik heb helaas geen foto van een vriendin om naast mijn bed te zetten, dus een foto van de mens die ik het liefste in mijn leven heb aan de muur lijkt mij wel toepasselijk. Van laat in de avond tot de vroege ochtend (op weekeinden langer) houdt de jonge ik een nauwlettend oog op mij.

Dát lijstje bekijk ik vaker dan de zonsopkomst (in het echt of op schilderij) en dan komen de vragen natuurlijk boven. Wat als ik een gesprek zou kunnen hebben met dat jongetje op die foto? Wat zou ik dan tegen hem zeggen? Wat voor advies zou jij je jongere ik geven als je de kans had? Waarin zou je je leven willen veranderen?

Ik zou in elk geval zeggen dat hij moet leren sparen, goed leren en niet te veel moet snoepen. Mocht hij toch gaan snoepen dan moet hij wijs zijn en de eer aan zichzelf houden, juist het feit dat je reageert op die pestkoppen maakt dat ze je gaan pesten. Dat hij die Peugeot die hij heeft overgenomen van zijn broertje goed moet onderhouden en zeer zeker niet moet verkopen. Dat soort dingen.

Maar stel dat ik zou luisteren naar wat ik te zeggen heb? In wat zou mijn leven dan veranderd zijn? Juist door de keuzes die ik heb gemaakt in het leven ken ik sommige mensen, mensen die ik wel mag en mensen die ik zou omschrijven als vrienden. Als ik ook maar iets anders gedaan zou hebben dan had ik die mensen niet gekend. En over het algemeen omschrijf ik mijn leven als een positieve ervaring. Zouden die veranderingen die ik zo graag verlang van mijn jongere ik dat ook teweeg brengen? Zal ik gelukkiger zijn?

De kans is echter klein dat ik naar mij geluisterd zou hebben. Misschien dat ik zelfs nog wat tegendraadser tegen mijzelf zou zijn en het omgekeerde zou gaan doen. Maar ook dan had mijn leven er weer anders uit gezien. En alles is natuurlijk ook afhankelijk van factoren waar je geen vat op hebt, en die zijn niet te omzeilen. Net als dat een gesprek met mijn jongere ik niet mogelijk is.

Ondanks alles best wel jammer.