Het was van de week weer de top 500 van het Foute Uur op Q-Music. Het is altijd een evenement met vrolijke muziek die je wel kent, en waar je luid op kan meezingen. Maar waar je liever niet voor uitkomt dat je het kent, en zeer zeker verborgen wil houden dat je het mee kan zingen. Op het werk luisteren we graag naar deze foute nummers en wanneer er een bekende langs komt. Dan lijkt het soms wel of je een concertruimte binnen loopt waar het nummer van dienst zwaar verkracht wordt door mannen zonder zangstem.
Bij de foute top 500 moet ik altijd terugdenken aan de editie van 2010. Ik was toen ook aan het werk en we hadden de hele dag Q-Music op staan. En ze hadden elk uur een prijsvraag. De truc was echter om het foute antwoord op te sturen. Want het was een “Foute Quiz”. Ik had al een paar keer meegedaan en, met mijn stomme kop, het juiste antwoord doorgestuurd. Daarmee win je natuurlijk geen oorlogen, en zeer zeker geen kaartjes voor de Foute Party.
Tot vrijdagochtend, de laatste dag van de Foute Top was aangebroken en de volgende vraag langs kwam: “Hoe veel nummers zitten er in de Foute Top 500?” ik dacht er even over na, pakte toen mijn telefoon en gaf een antwoord wat eigenlijk geen antwoord was: “Iets meer dan een miljard” ik grinnikte in mezelf en ging weer door met mijn eigenlijke bezigheden, maar nog geen vijf minuten later ging mijn telefoon met een anoniem nummer.
Normaal weiger ik die aan te nemen. Het zijn dan over het algemeen belbedrijven, incassobureaus of andere dingen waar je niets mee te maken wilt hebben. Maar ik besloot voor deze ene keer mijn kans te wagen. En het bleek een juiste kans te zijn; het was het radiostation dat terugbelde en mijn antwoord blijkbaar goed genoeg vond om mij op de radio te brengen.
Ik moest een rustige plek opzoeken, de muziek stond nogal had, en afwachten. En een kleine twintig minuten later had ik mijn “moment of fame” waarbij ik mijn foute antwoord aan de ganse natie mocht meedelen. Ik kan mij niet herinneren of ik zenuwen had. Maar ik probeerde in elk geval leuk mee te doen met Gijs Staverman toen hij mij meedeelde dat mijn antwoord fout was. En dus eigenlijk goed genoeg om te winnen.
Blijkbaar heb ik een radiostem en hebben de radio’s aantrekking tot mij, want op een avond werd ik weer gebeld. Het was mijn periode in Gorinchem, het was laat in de avond en ik zat achter de computer toen mijn telefoon ging. Er was een man aan de andere kant van de lijn die mijn naam kende, maar de zijne niet wilde zeggen. Hij wist wel een hoop dingen over mij, dat ik dat jaar op mijzelf was gaan wonen, en dat een van mijn favoriete nummers van “Dire Straits” was. Ik voelde mij serieus een beetje bedreigd. Tot ik wist waarvoor hij belde: ik had gestemd op de top 1000 van eerder genoemde radiozender. Helaas had ik niet geluisterd, en ik denk dat ik daardoor zijn uitzending gruwelijk in de knoei heb laten lopen.
Tot overmaat van ramp ging ook nog mijn wekker af. Ik had in die tijd namelijk moeite met op tijd naar bed gaan, niet zelden schrok ik na twaalven op en besefte dat ik al lang in bed had moeten liggen. Om dat tegen te gaan had ik dus een wekker ingesteld in de avond. Tijd om naar bed te gaan. En van alle momenten ging die op dat moment af. Tijdens een telefoongesprek met de radio begon mijn telefoon te trillen en te piepen dat ik naar bed moest!
Ik denk dat ik zo geschrokken was van wat ik heb aangericht dat ik daarna ben overgestapt naar een ander radiostation. Radio Veronica. Het was op de avond van prinsjesdag dat ik van Sleeuwijk naar Werkendam reed en op de radio de volgende vraag hoorde: “Wat zou je toe willen voegen aan de troonrede? Sms het nu naar 8090…” Heel gevaarlijk pakte ik bij het rijden mijn telefoon en stuurde mijn antwoord door. Gelukkig was ik al thuis, en mijn boodschappen aan het opruimen toen mijn telefoon ging.
“Wat had je doorgestuurd?” Vroeg de presentator na zich enthousiast te hebben voorgesteld. “We houden de werkweek intact, maar elk weekend krijgt een dag erbij!” Zei ik even enthousiast terug. En dat was de laatste keer dat ik op de Radio was. Gelukkig heb ik als herinnering een shirt. En wanneer mijn stem weer voor alle Nederlanders te horen is? Ik heb geen idee.