Het was mij weer een weertje wel. Waar alle Nederlanders normaal schelden en tieren op het weer was het afgelopen weken precies andersom. Men keek reikhalzend uit naar de voorspellingen en er brak een koorts uit die te vergelijken was met een uiterst succesvol EK of WK. De temperatuur daalt. En dat doet schaatsminnend Nederland het bloed koken van opwinding.
Over de sloten en singels verspreidde zich inderdaad een laagje wat leek op ijs. Ook over mijn auto trouwens waardoor ik standaard vijf tot tien minuten later van huis vertrok dan normaal. In elk geval was het vorig weekeinde zo ver dat tienduizenden waaghalzen zich op het ijs waagden. De risico’s negerend want zo zijn Nederlanders nu eenmaal; als er ijs of ijzel is denken ze het altijd beter te weten.
Ik heb mij niet op het ijs gewaagd. Zoals eerder gezegd was mijn contact met ijs hoofdzakelijk dat wat zich op mijn voor- en zijruiten had genesteld. Er zijn natuurlijk nog meer redenen, te dun ijs en mijn gewicht zijn geen goede combinatie voor wie een droog pak wil houden. Maar de hoofdreden is dat ik geweldige balansproblemen heb… beter gezegd: ik kan niet schaatsen.
Op mijn kinderfoto’s sta ik met kleine schaatsjes met twee ijzers. En ik had dat het liefst zo gehouden want met die uitrusting plus een stoel of krukje is het al moeilijk genoeg om je voort te bewegen op het ijs. Maar je kan natuurlijk niet eeuwig op schaatsjes van tien centimeter rond blijven rijden, dus op latere leeftijd kreeg ik de beschikking over hockeyschaatsen. Daar was ik redelijk enthousiast over en ik kon dus niet wachten deze ijzers onder te binden en over de plas van de plaatselijke schaatsvereniging te schaatsen.
Dat viel tegen. Letterlijk. Meer dan een meter achter elkaar kon ik niet schaatsen en ik heb het ijs vaker van dichtbij bestudeerd dan vanop hoofdhoogte. Met andere woorden: Ik kan niet schaatsen. Ook niet skeeleren overigens, dus ik denk dat het inderdaad iets met mijn balans is.
Maar goed, voor het nostalgisch plaatje vind ik het winterweer wel mooi. Een dik pak sneeuw, schaatsende mensen… het heeft iets romantisch en doet terugdenken aan een tijd die simpeler was. Zo simpel dat de Spanjaarden nog in België zaten en we ons zorgen moesten maken over een inval vanuit de zuidelijke Nederlanden.
Uiteraard vind ik het ijs voor de sport ook mooi. Kunstschaatsen (wat voor mij dus al een hele kunst op zich is) en het bekende snelschaatsen. Voor iemand die nauwelijks vooruit komt op een schaats zijn de afstanden en snelheden waarmee Sven Kramer zich voortploegt natuurlijk niets minder dan een droom. Ach ja… best wel mooi dat ijs en dat ons kleine kikkerlandje er warm voor loopt.
Toch zal ik blijven tieren en schelden op het weer, ook al helpt het niets. Want hoe nostalgisch het ook is. Het is mij veel te koud!