Een paar weken geleden sprak ik mijn hoop uit dat 2017 beter zou worden dan haar voorganger 2016. Dat de vieze smaken van het afgelopen jaar zouden verdwijnen en we getrakteerd zouden worden op een neutraal jaar. Een jaar waarin niks nieuwswaardigs zou gebeuren, behalve natuurlijk nieuws waar je stiekem om moet lachen. Een koe die ontsnapt van de slacht, een bloemencorsowagen die op de verkeerde dag door de straten rijdt. Helaas is het in de tweede week al opboksen tegen twee kwaden.
Met het aflopen van het tweede, en laatste, termijn van Obama ligt de focus weer op Donald J. Trump. Zijn plannen voor de eerste paar jaar moeten bijna rond zijn, een hoop mensen uit zijn kabinet zijn al bekend en hij zelf twittert er nog lustig op los. Intussen wordt er ook teruggekeken op de jaren van Obama. Een hoop mensen zijn bang dat wat hij heeft opgebouwd (of afgebroken, het ligt eraan aan wie je het vraagt) wordt afgebroken (of opgebouwd). In elk geval hebben de mensen die ik over het algemeen spreek zo’n lage dunk van de beste man dat hij het alleen maar beter kan doen.
De focus van in elk geval afgelopen woensdag lag op een avontuurtje van Trump in Moskou. Nogal vunzig nieuws dat hij een paar prostituees hun behoefte had laten doen op het bed waar Obama geslapen had. Voor mij was dit niet het nieuws wat mij interesseerde. Het had voor mij een beetje een “nou en” gehalte. Al had Donald een marathon gehouden met tientallen plassende prostituees. Nou en! Het is niet voor niets dat zijn naamgenoot in het vrolijke weekblad geen broek draagt!
Nee, het nieuws wat mij raakte was de dood van de vijftienjarige scholier Tharaukshan Selvam. Niet zomaar iemand, maar iemand die na pesterijen en getreiter zijn eigen leven heeft genomen. De afgelopen jaren waren er meerdere nieuwsberichten van vooral jonge mensen die de hand aan zichzelf sloegen door gepest. Ik hou zelf te veel van het leven om eraan te denken om mijn eigen leven te nemen en kan mij dus alleen maar voorstellen wat voor een ellende die jongens en meisjes moeten hebben meegemaakt om tot dat punt te komen.
Pesten. Het is een van de meest walgelijke uitingen in onze samenleving. Het vindt enkel zijn gelijke in opzettelijk racisme, moedwillige uitsluiting en komt voort uit hetzelfde; onwetendheid en minachting voor de medemens. Pesten is het moedwillig buitensluiten van één persoon, het enkel benaderen van die persoon om hem of haar op welke manier dan ook te schaden. Dan wel geestelijk of lichamelijk. Zonder ook maar stil te staan bij de consequenties van het handelen tegen deze persoon. En het heeft totaal geen grondslag of gegoede reden.
Misschien is het onschuldig genoeg begonnen. Iedereen doet wel eens iets doms en is die knul daarop geplaagd. Maar waar het normaal daar eindigt gaat het bij pesten verder. Het gaat dieper, het wordt persoonlijk. Het pesten heeft geen reden meer, het is een vorm van zichzelf geworden. “Daarom” is het toverwoord. Het slachtoffer wordt gepest omdat het zo moet zijn. En dan ben je te ver.
Het slachtoffer verliest langzaam alle grip op zijn leven en omgeving. Begint misschien te geloven in wat de pesters zeggen en denken over hem. Het begint zijn leven te bepalen. Zo laat mogelijk op school komen zodat hij niet meer voor de lessen kan worden gepest, en daarna zo snel mogelijk weg om te voorkomen dat hij daarna kan worden gepest. Het vermijden van bepaalde plekken. En daarna het langzaam vervliegen van de hoop ooit nog normaal te leven...
Het is enkel maar een schets. Ik weet niet wat Tharaukshan heeft doorgemaakt, en wil het ergens niet weten ook. Het was voor hem in elk geval voldoende om het meest definitieve einde te kiezen. Het gevecht op te geven en het ultieme verlies te nemen. Misschien smaakte het voor hem als een overwinning. Ik hoop dat dat voor hem waar was en hij niet compleet eenzaam en ontdaan van welke victorie dan ook is gestorven.
Was het nieuws enkel maar dat Trump zich in zijn bek en bed had laten pissen door een paar hoertjes, dat heeft in elk geval nog iets om te lachen.