Het was van de week weer valentijnsdag. Als er een pseudo-feestdag is die ik met liefde en plezier van deze aardkloot wil wegbombarderen met kernraketten is het wel valentijnsdag. De reclames, het nieuws en mijn facebookfeed werden volgegooid met allerhande romantische rotzooi. Dat ik vooral iets moest doen voor mijn meisje…
Daarom is valentijnsdag voor singles een van de meest verschrikkelijke feestdagen in het jaar. Behalve dat je al wakker wordt in een verder leeg bed, en dat dagelijks moet meemaken, spuwt de rest van de wereld op deze dag ook nog eens jouw gebrek aan een relatie in je gezicht. Zelfs de MC Donalds, een van mijn favoriete uitgaansgelegenheden, organiseerde een romantisch dineetje voor twee!
Ik weiger uit principe mee te doen! Ik heb één keer ooit een valentijnskaart verzonden. Zoals het hoort, zonder naam of herleidend adres. En dat is nooit iets geworden! Alleen al daarom is het een goede reden om aan broedermoordenaar Kim Jong-un te vragen of hij zijn arsenaal aan raketten wil inzetten!
uiteraard is deze bovenstaande beschrijving erg kort door de bocht. Valentijnsdag is natuurlijk ook een vreugdevolle dag. Net als kerst, pasen, pinksteren en hemelvaart een reden zijn om het Christelijk geloof te vieren viert valentijnsdag de liefde. Puur en simpel, een soort dierendag. Maar in plaats van Fikkie zet je je geliefde in het zonnetje.
Het is enkel gekaapt door de commercie en dat maakt dat het nu overal is. Het is niet meer iets spontaans, het is alsof het overal is. En je bent bijna een monster als je op valentijnsdag niet minimaal met één enkele roos thuis komt. Een grotere bos is ook fijn. Of iets glimmends. Alleen al voor valentijnsdag zou ik een tweede baan moeten hebben om het te dure onkruid of mineraal te kunnen betalen.
Over een tweede baan gesproken. Dat is ook het enige memorabele aan valentijnsdag. Ik ben op mijn huidige baan namelijk de veertiende februari begonnen. En dat was dit jaar negen jaar geleden. Het is de verdienste van valentijnsdag dat ik deze datum weet te onthouden.
Wat was ik toen nog jong en onbezonnen. Nog thuiswonend met een uitzendbaantje… ik was een maand daarvoor weggestuurd bij een ander bedrijf. Dat is het leven van een uitzendkracht. Nogal deprimerend maar elke dag kan je laatste zijn. En er is geen enkele reden nodig voor je werkgever om jou op straat te zetten. Elke triviale reden voldoet.
Mijn verwachting was dus dat ik op dit adres ook maar een korte tijd zou verblijven en al snel weer op zoek zou moeten naar een nieuwe betrekking. Dat was deze week dus negen jaar geleden.
Inmiddels ben ik blij dat ik hier ooit ben begonnen. We zijn een hecht ploegje en meer vrienden dan collega’s. Een dag zonder gein is een dag niet gewerkt, en we weten wat we aal elkaar hebben. Misschien is dat wel een soort link met valentijn. Het is geen liefde, maar wel méér dan collegialiteit. Misschien is het een verhaal voor een andere keer.