Soms ben je Nederland gewoon even zat. Alle regels, alle dingen, alles bij elkaar. Zoals nu ook: een week geleden was het nog heerlijk weer en wist je niet waar je de koelte moest zoeken. Bijna iedereen trok naar buiten om de zon op te zoeken (en te verbranden in diezelfde zon) maar deze week: regen, onweer, kou! En het is juni! De mussen horen als voorgegaarde blinde vinken op je rokende barbecue te vallen! Nee, soms heb je een hekel aan Nederland!
Er zijn natuurlijk ook mensen die verstandiger zijn dan te klagen en de wijk nemen. Zo ook twee mensen uit mijn omgeving. Niels bijvoorbeeld. Ik leerde hem bijna tien jaar geleden kennen als collega bij het bedrijf waar ik nog steeds werkzaam ben. We konden het goed met elkaar vinden en konden ook goed met elkaar praten. De tijd verstreek en hij kreeg een vriendin. Geen Nederlandse, maar een Engelse. Een relatie over lange afstand is moeilijk in stand te houden.
Niels reisde vaak heen en weer tussen Nederland en Engeland, maar het was een onhoudbare situatie. Je wilt natuurlijk wel bij je geliefde zijn. Daarom was in eerste instantie het plan dat zijn vriendin naar Nederland zou komen. Dat bleek een juridisch gehannes te zijn waardoor Niels uiteindelijk de handdoek in de ring gooide en de situatie omdraaide: hij zou naar Engeland gaan! Wat ergens ook logischer is: hij kent de taal bijvoorbeeld al!
Maar ook mijn broertje Thom is het zat hier. Hij is ook verliefd geworden en zoekt het iets verder weg. Maar in plaats van een meisje is hij verliefd geworden op de Nederlandse Overzeese Gebiedsdelen. Vanaf het moment dat hij een paar jaar geleden op vakantie was op Curaçao is zijn aandacht de hele tijd gericht op dat eiland. En na veel wikken, wegen en plannen gaat ook hij binnenkort, min of meer, naar het buitenland.
Zo heeft iedereen natuurlijk plannen en dromen om het roer ooit een helemaal om te gooien. En bij de meeste mensen blijft het bij niet meer dan die plannen en die dromen. Meestal blijft het bij klagen over het weer en de situatie in Nederland om je uiteindelijk neer te leggen bij de status-quo en de volgende dag weer aan het werk te gaan. Meestal bij de baan die je al een tijdje hebt op een plek die je de misselijk maakt omdat het nooit verandert.
Maar misschien hebben sommige mensen wel zulke dromen en zijn ze van plan die uit te voeren voor het ruw aan stukken wordt gescheurd. Zoals de twee meisjes, Romy en Savannah. Vorige week was een van de twee enkel nog zoek en werd er met man en macht naar haar uitgekeken. Er werden berichten gedeeld op facebook en iedereen hoopte of bad voor de familie. Uiteindelijk werden er twee lichamen gevonden van twee meisjes van beiden veertien.
Twee gezinnen die nu in rouw moeten leven omdat er iemand uit hun midden is gerukt. Misschien met dromen, en hoop voor de toekomst. Misschien wel met grootse plannen over naar het buitenland vertrekken. Maar het blijft bij misschien, want vertellen kunnen ze het niet meer, ze zijn er niet meer. En toen kwam er nog een grotere klap. De verdachten van hun dood bleken geen mannen te zijn in zwarte auto’s, of oost-Europese bendes. Het bleken mensen te zijn van hun eigen leeftijd. Klasgenoten zelfs!
Wat drijft iemand van veertien en zestien tot het doen van het onmogelijke en onvoorstelbare? Toen ik veertien was dacht ik er niet aan om iemand te vermoorden, hoewel ik wel een klein lijstje had van mensen die wat mij betreft mochten verdwijnen. Ik heb nooit de daad bij het woord gevoegd. Jongeren van veertien of zestien zijn wel vaker baldadig, maar dan slopen ze bushokjes of ze trekken vuilnisbakken omver. Dat zijn heftige dingen, maar het is lang niet zo… erg als het ombrengen van iemand.
Daarom: leef je droom! Ga erop uit! Gooi je leven om! Het kan zomaar voorbij zijn.