Het zijn weer warme weken geweest, en we hebben alvast een mooi voorproefje op de zomer cadeau gekregen van Moeder Natuur. Uiteraard ben ik weer op een paar plaatsen verbrand, ondanks het gebruik van zonnebrandcrème. Ik heb mij er dus maar bij neergelegd dat de zon gewoon een hekel aan mij heeft. Dat geeft niets, het is een gezonde instelling. Als een binnenmens heb ik namelijk ook een hekel aan de zon en ik kan niet wachten tot de dagen weer gaan korten en het weer mogelijk is in de weekenden uit te slapen zonder uit je bed te worden gebrand.
Het is ook weer de tijd van barbecues. Waar Amerikaanse kalkoenen met angst en beven Thanksgiving aan zien komen kan het Nederlandse vee de zomermaanden niet in zonder op de gloeiende kolen te belanden. Aan het einde van een warme zaterdag ruikt het in mijn buurt naar gebraden vlees en zie ik af en toe mensen rooksignalen geven. Ook ik maak mij daar schuldig aan, want al mis ik het “barbecue-gen” ik vind het ook leuk om eens in de zoveel tijd lappen en worstjes varkensvlees te cremeren in de rust van mijn eigen tuin.
Nog leuker is natuurlijk barbecueën bij anderen. Want dan ben je onder elkaar. Ik heb mijzelf afgelopen weekeinde dan ook schuldig gemaakt aan twee barbecues. De eerste was heel gezellig met collega’s. En de tweede was heel gezellig met Fedde. Thygo heeft namelijk wel het barbecue-gen en maakte het eten klaar zodat Fedde voor de rest van het gezelschap het middelpunt van aandacht vormde.
De kleine, grote, man heeft net zijn eerste half jaar op deze wereld erop zitten en begint steeds meer van zijn vroege baby-uiterlijk te verliezen. Hij mag tegenwoordig rechtop zitten en met zijn grijsblauwe ogen kijkt hij naar van alles en nog wat. En overal is hij enthousiast over, zelfs toen we hem buiten in de box legden. Wanneer zijn vader langs komt om met hem te spelen kraait het kleine mannetje van plezier en schopt hij lachend zijn beentjes hoog in de lucht.
Ergens ben ik best wel jaloers op hem. Hoewel hij goed groeit en steeds meer door begint te krijgen van de wereld en mensen om hem heen leeft hij in een afgesloten en eenkennige wereld. Hij hoeft niet te luisteren naar gruwelen over aanslagen. Hoeft zich geen zorgen te maken over presidenten en dictators. Hij heeft er niet eens een weet van. Toch ben ik bang dat hij die onschuld snel gaat verliezen als hij groter is en leert om te gaan met technologie. Als hij leert lezen heeft ook het nieuws vat op hem en is de wereld niet meer zacht als de speeltjes in zijn box.
Dat doet mij terug denken aan de periode dat Fedde net geboren was. Ik moest nog een cadeau regelen voor de kleine en de ouders en ik besloot creatief te zijn. De naam “Fedde” in chocoladeletters. Ik ben dus een uur lang centrum Werkendam af geweest op zoek naar de juiste letters en wipte even langs bij mijn favoriete chocoladewinkel. “De Soete Verleydingh” helaas bestaat deze al niet meer. Maar ik kwam er een schattig babyblauw zakje tegen met blauw-wit bespikkelde chocolade. Speciale geboortechocolade.
Niets is beter om te geven bij een geboorte dan dat. Dus ik twijfelde niet en vertelde de verkoopster enthousiast over mijn nieuwe neefje. Helaas had die een aanval van somberheid, ze was blij voor me maar vroeg zich af in wat voor wereld de kleine zou opgroeien. Met alle ellende die het jaar 2017 ons gebracht had. Ik begreep wat ze zei, maar was het er niet mee eens. Natuurlijk zijn er problemen. Maar die zijn er altijd geweest, je moet juist positief blijven!
Maar nu ik de zachte speeltjes in de box van Fedde zie, het nieuws hoor over gruwelijkheden in de wereld denk ik toch terug aan haar woorden. Misschien is het maar beter dat Fedde lekker klein blijft. Het is veel leuker zo.