Ik heb een hekel aan goede voornemens. Tot een bepaalde hoogte snap ik wel waarom mensen pas gaan lijnen na de feestdagen, maar er zijn voldoende beslissingen die je ook het hele jaar door kan nemen. Waarom zou je per se de eerste januari kiezen om je “grootse plannen” ten uitvoer te brengen. Een abonnement op de sportschool te nemen en de eerste twee weken helemaal uit je bol gaan om daarna de maandelijkse betaling aan Basic Fit te laten lopen en zodoende veel geld te verliezen.
In de periode dat ik nog elke week ging zwemmen was het heel duidelijk dat het nieuwe jaar was aangebroken. Waren er normaal maar vijftien mensen die baantjes trokken, de eerste dag na het nieuwe jaar was er geen doorkomen aan. Er waren ruim honderd mensen waarvan het overgrote deel in het ondiepe gedeelte bleef staan en het water vervuilde maar het ook onmogelijk maakten om de baantjes af te maken.
Nee, ik heb een hekel aan goede voornemens. Vooral omdat voornemens zo gemakkelijk terzijde kunnen worden geschoven. Een voornemen is niet meer dan dat je jezelf iets voorneemt. Het heeft geen consequenties wanneer je het laat vallen. Het is geen wet, het is een… voornemen.
Maar dat wil niet zeggen dat ik helemaal immuun ben. Ook ik maak mij schuldig aan een soort van voornemen. Toen ik mij voor de feestdagen woog was ik redelijk tevreden, maar na de feestdagen gaf de weegschaal een schrikbarender beeld. Eentje die ik moet zien kwijt te raken, dus ook bij mij is het dat alle koek, chocolade en chips uit huis zijn verbannen en ik moet overleven op drie maaltijden per dag. Kijken hoe lang dat stand gaat houden.
Maar er is één goed voornemen dat ik daadwerkelijk heb aangenomen op zo’n manier. Dat heeft niets te maken met het nieuwe jaar, maar wel met een indalend besef. Ik ben geboren in september van 1988. En dat is dit jaar dertig jaar geleden. Ik ben dadelijk dus dertig, mijn twintiger jaren achter mij latend, niet langer meer een jongere. Het duistere besef dat ik een groot deel van mijn leven erop heb zitten en dat ik langzaam dichter bij de dood aan het komen ben dan mijn geboorte.
De jaren gaan tellen, en het is tijd om mijn zegeningen te tellen maar ook mijn mislukkingen op een rij te zetten. Toen ik negentien werd zette ik lijstjes op met plannen. Plannen die nu lacherig aandoen: een vaste baan, een rijbewijs, een auto en op mijzelf wonen. Aan al die plannen heb ik voldaan. Behalve de laatste die ergens tussenin zweeft: een vriendin.
Nu, (bijna) elf jaar later, heb ik dat lijstje nog steeds niet af. Er zijn natuurlijk verdere zegeningen die ik kan tellen, en die ik ook niet mag vergeten. Maar dat laatste, een gebrek aan een relatie, steekt wel. Ben ik gedoemd om tot mijn laatste dag alleen te zijn? Die angst overvalt mij wel eens, vooral nu ik de dertig met rasse schreden zie naderen.
Nu is die angst nog niet voldoende om mijn onzekerheid te overwinnen. Ik heb een Tinderprofiel en tinder er lustig op los, maar blijkbaar kom ik niet in aanmerking bij andere Tinderaars want ik ben nog niet teruggetinderd. Uiteindelijk heb ik maar een Lexa-profiel aangemaakt, maar zodra ik iemand zie waarmee ik denk dat het klikt…
Zoals ik al eerder zei in de angst voor rechts heb ik misschien torenhoge verwachtingen en even grote angsten. Hopelijk kan ik die voor mijn dertigste wegwuiven om mijn lijstje, en mijn goede voornemen af te maken.