Barbie is opgenomen in het ziekenhuis. Dat las ik vorige week in de krant. Ik moest wel even slikken. Ik heb nooit iets gehad met Barbie, maar om nou te lezen dat zelfs een idool zomaar in een ziekenhuis kan belanden is vreselijk. Haar leven staat al in het middelpunt van de belangstelling. En ze wordt vaak aangevallen op het aanpraten van een slecht zelfbeeld van meisjes. Maar als toppunt gaat ze ook nog eens door het leven zonder genitaliën, net als haar man. Ze heeft elke carrière afgelopen voordat vrouwen überhaupt een carrière mochten hebben. En nu ligt ze in het ziekenhuis.
Mijn eerste gedachte was: is dit nieuws? Er gebeurt een hoop elke dag, maar blijkbaar vond het AD het nodig om een beetje internetpagina in te ruimen. Ik had eigenlijk nog een beetje de hoop dat het nepnieuws was, dat Barbie gewoon een nieuwe carrière was begonnen en daarom in een ziekenhuis was. Als slaapprofessor of zo, dat ze lange nachten maakte om uiteindelijk haar dromen in een dagboek zou schrijven en vergelijken met haar slaapritme. Het is een baan die mij in elk geval wel zou trekken. Lekker slapen en dromen; het grote probleem zou dan zijn dat ik mijn dromen ook moet herinneren. Dat lukt mij nooit echt goed, en dat terwijl ik leuke dromen heb. Denk ik.
Waarover zou Barbie dromen? Over een plastic leventje met haar plastic man? Dat ze zouden zoenen en samen koken, en dat hij als macho geen problemen zou hebben om plaats te nemen in haar roze cabrio? Of heeft Barbie ook stoute, plastic dromen? Fifty shades of Barbie? Hoewel, dat zou dan Fifty shades of Pink zijn natuurlijk. Waarschijnlijk was zij dan de powervrouw en hangt Ken in de touwen op hun speelzolder. Ken smeekt om genade van zijn meesteres die met een paardrijcap en zweepje om hem heen loopt.
Helaas werd mijn eigen droom aan stukken geblazen toen ik die avond de tv aanzette. Het bleek geen powervrouw te zijn, wel plastic. Het gaat blijkbaar over “Barbie” bekend van TV. En niet meer dan dat, het arme ding heeft geprobeerd een einde aan haar leven te maken omdat ze het niet meer aan kon. Tenminste: dat is de theorie. Want Barbie zelf, van plastic mét genitaliën, heeft niets van zich laten horen.
En dat is nieuws. In Groningen trilt de grond onder de voeten van de Groningers vandaan omdat we ons laven aan hun gas. Het hele land kijkt de andere kant op en de politiek is, en blijft, onwillig om spijkers met koppen te slaan. Er lopen duizenden mensenlevens gevaar, mannen en vrouwen, kinderen en ouderen. Elke dag kan de dag zijn dat hun muren wegtrillen en hun dak naar beneden komt zetten. Hun enige hoop is een storm die het dak wegblaast voor het hun hoofden bereikt. Maar Barbie is nieuws. Die van plastic, die in het ziekenhuis ligt.
In het zuiden gooien we de dijken omhoog en de polders open wanneer het water te hoog komt. Maar intussen blijven de Groningers tasten in het duister. Ze willen een veilig thuis, een veilig huis. Ze willen genoegdoening maar bovenal begrip. Een aardbeving is niet te vergelijken met de trillingen van het plastic speeltje van de plastic Barbie. Het is levensgevaarlijk. En ik sta achter Groningen! De kraan moet dicht want iedereen verdient een veilig thuis. Zelfs Barbie. Die van plastic.