Op de basisschool deed ik er alles aan om niet te hoeven leren. Misschien heeft dat mij later opgebroken, maar ik kan dingen niet terugdraaien. Zo deed ik na het schoolzwemmen een hele middag alsof mijn oor te veel pijn deed om sommen te maken. Maar mijn meest memorabele is dat ik een hele middag achter de computer ben blijven zitten. Niet dat ik niets gedaan heb, ik was namelijk bezig met een essay, een verhandeling. Bij het leerprogramma zat namelijk ook de mogelijkheid een verhaal te schrijven waarin je enkele woorden moest gebruiken. En zodoende heb ik in de jaren negentig uren achter een computer geschreven om woorden in de voegen in een stuk over: asteroïden.
Ik was namelijk een fan van rampenfilms in die tijd. Die werden nogal eens uitgezonden op Canal+ en dan vroeg ik mijn ouders of ze die op wilden nemen. Zodoende was ik dol op Dante’s Peak. Een vulkaanfilm met een rol van de voormalige James Bond, Pierce Brosnan. Explosies, vuur, rampen! Heerlijk. Een andere film ging dus over asteroïden. Hoe deze rotsblokken de aarde bedreigen en hoe ze moeten worden tegengehouden. Ik weet helaas de titel van de film niet meer, maar het was niet Deep Impact of Armageddon.
De reden dat ik hieraan moest denken is omdat ik, op Discovery Channel, Brian May voorbij zag komen. Blijkbaar is de bejaarde rocker die deel uitmaakt van de groep Queen niet alleen goed in muziek maken, hij is ook een astrofysicus. En hij, samen met andere wetenschappers, willen de mensen bewust maken van het gevaar dat ons vanuit de ruimte beloert. Daarom hebben ze Asteroid Awareness Day in het leven geroepen, en die voor 2018 is vandaag. Het zou namelijk zomaar zo kunnen zijn dat een meteoor, eenzelfde die de dinosauriërs heeft uitgeroeid, op weg is naar de aarde. En wij kunnen er niets tegen doen.
Af en toe valt er inderdaad een rots op aarde. En deze kleinere steentjes veroorzaken veel schade. Kijk maar naar de beelden van de komeet die landde in Rusland en daar alle ramen verbrijzelde. Of een andere komeet die honderd jaar geleden neerkwam, ook weer in Rusland, en daarbij een half bos omver wierp. Het is al eng genoeg te bedenken dat het overal kan gebeuren en dat je maar een paar seconden waarschuwing hebt. Maar het is nog enger dat we er inderdaad niets tegen kunnen doen.
Hoe kwistig films ook strooien met oplossingen, meestal voorgegaan door heldhaftige Amerikanen, ze zijn er niet. En wetenschappers zijn er ook niet over uit wat de ideale oplossing is. Moeten we met zwaar geschut de ruimte in en de komeet die op ons afkomt aan stukken blazen? Of moeten we een subtiele manier vinden. Eentje die niet veel kost, maar wel effectief is?
Aan de andere kant is er op National Geographic momenteel een maand waarin ze mensen bewust willen maken van de vernietigende gevolgen van plastic. Plastic zit overal en wordt en masse in zee gedumpt. Daar wordt het door de zeedieren opgegeten, en als ze niet doodgaan kunnen de microplastics weer op ons eigen bordje belanden.
Terwijl de plastic soep in de oceanen groeit maakt Europa zich zorgen, en klaar, voor een nieuwe stroom vluchtelingen. Is het Midden Oosten nog altijd een brandhaard. Sluit de Amerikaanse president, die eigenlijk de zwakkeren en hulpelozen moet beschermen, vriendschap met dictators die hele gezinnen in kampen stoppen zodra de vader des huizes verkeerd niest. Staat de wereld aan de voet van een handelsoorlog en doen wij niet mee aan het WK.
En dan denk ik soms, denkend aan zo’n allesverwoestende komeet: Laat maar vallen. Want het komt er toch wel van. Het geeft niet of je rent.