Toen ik laatst mijn bakkie thee inschonk en een Pickwickzakje in het hete water liet zakken wierp ik een blik op de tea-topic. De korte vragen die op de labeltjes staan. Normaal zijn die vragen ter discussie te stellen. Zoals: Met wie zou je een dagje willen ruilen? Dat vond ik een lastige vraag. Het hing er vooral van af of ik het salaris wat ik als die persoon zou verdienen mocht houden. In dat geval neem je natuurlijk de best verdienende persoon op aarde en kan je nog een tijdje nagenieten van je ruildag.
Op het werk kregen we een keer te maken met: welke dag zou je nog eens over willen doen? Het was duidelijk bedoeld als een vraag die vrolijkheid zou brengen. Dat je zou vertellen over je dagje Disneyland. Maar de toon van ons werd somber toen wij dagen aanstipten die vooral te maken hadden met verloren bekenden en geliefden.
De vraag die ik nu las was rechtlijniger: “wie is op dit moment jouw lievelingsartiest?” Maar naarmate ik begon na te denken werd dit lastiger. Een artiest is iemand die kunst produceert, het kan iemand zijn die muziek maakt, maar ook een danser of een schilder. Ik ging er maar van uit dat ze iemand bedoelden die muziek maakt. En dat maakte het er niet makkelijker op. Want hoewel ik de vraag goed gemaakt vond was het alsnog lastig.
Het is een beetje als vragen naar mijn favoriete film. Ik zou onmiddelijk “The Longest Day” zeggen. Maar het is een soort vlugge keuze, net als vragen naar mijn favoriete nummer. Ook dat heb ik niet echt. Soms hoor ik wel eens een nummer waarvan ik mij voorneem dat dat mijn laatste nummer wordt voor ik het hoekje om ga. Maar er zijn nog zo veel goede nummers.
Daarom is het een goede vraag, want ze vragen naar dit moment. Ik heb namelijk het nummer van de week. Elke week ontdek ik wel een nieuw nummer en draai deze grijs. Om een week later weer een ander nummer te ontdekken en dat van de vorige week te vergeten. Ik draaide de vraag dus om en besloot dat hier te doen. In plaats van mijn favoriete nummers drie nummers op een rij welke ik HAAT. Waarbij mij de rillingen over de rug lopen en ik serieus een lidmaatschap bij IS ga overwegen om deze wereld de verdoemenis in te helpen, want er valt niets meer te redden.
3: Memories - David Guetta
Dit nummer is voor mij de representatie van een koortsdroom. De nietszeggende tekst die op het einde ook nog eens tot vervelens toe herhaald wordt (hey hey, yeah yeah) maakte dat ik een paar jaar geleden een hekel kreeg aan dit nummer. Het heeft niets te bieden en de hele tekst pas achterop een bierviltje. Het beste wat ik kan bedenken is dat David tekst nodig had en het uitgetypte verslag aan zijn therapeut heeft gebruikt. Arm ding, wij kunnen David nog uitzetten, zij moet ernaar luisteren.
2: 7 Years - Lucas Graham
Al vanaf de eerste noten van de piano weet je dat hel en verdoemenis je wacht. Dit nummer is een oneindige stortvloed aan dubieus gekweel van een volwassen puber. Ten eerste trek ik in twijfel of je vader op je elfde al adviseert dat je een vriendinnetje nodig hebt, ten tweede is het tergend traag. Het is een aanslag op je besef van tijd en leven. Toen ik tijdens het werk een haspel op mijn nek kreeg leek de tijd tergend traag te gaan. En dit nummer is van hetzelfde kaliber. Het is niet om aan te horen, en de boodschap is deprimerend. Ik hoop dat Lucas inmiddels een lading drugs heeft gevonden want dit klinkt als een depressie waar hij niet meer uit kan komen.
Speciale vermeldingen:
Zoutelande - BLØF
De eerste keer is het een vermakelijk nummer. De twintigste keer begint het te vervelen en bij de honderdste keer ben je bereid een bom te gooien op Zoutelande. Ik ben bang dat het nummer dan onsterfelijk wordt.
Despacito - Luis Fonsi
Net als Zoutelande vind je Despacito de eerste keer nog wel leuk. Maar na de duizendste keero wilo jeo dieo Despacito also eeno muskieto doodslaan-oooh!
1: Happy - Pharrel Williams
Ik zet het spontaan op een gillen wanneer ik dit nummer hoor. En dat meen ik. Bij de eerste tonen voelt het al alsof mijn brein wordt aangevallen door anti-intelligentie. Dit nummer is zo vaak gedraaid in de afgelopen jaren dat het gewoon een vlek achterlaat op de ether. Het nummer gaat nergens over, het valt steeds in herhaling en na meer dan duizend keer gehoord te hebben geeft het bij mij alleen maar de rillingen. Het ging zelfs zo ver dat ik van plan was om Pharrel wat aan te doen wanneer hij in Nederland zou komen. Maar hij heeft ook meegewerkt aan “Blurred Lines”, dus dat doe ik maar niet.
Dat waren dus mijn drie haatnummers, heb jij ook een haatnummer?