Klagen. We vinden het heerlijk. Als je een gesprek met iemand wil voeren zonder zelf iets te hoeven zeggen dan volg je gewoon een vast lijstje af waar Nederlanders zich standaard aan ergeren. Begin bij zorgverzekeringen en daarna langzaam afzakkend naar Thierry Baudet, Geert Wilders, Mark Rutte, Alexander Pechtold, Europa, gas uit Groningen, vluchtelingen, asielzoekers en als afsluiter de euro.
Zijn de continentale verwikkelingen op dan stap je over op Trump. Dat is an sich al een geinig verhaal welke je gewoon bij de pussy cunt grabben dus daar ben je wel even mee bezig. Linksom of rechtsom hebben de meeste mensen over bovenstaande dingen een mening. En ze kunnen vaak uitgesproken zijn over die meningen. En naarmate het gesprek vordert krijg je steeds meer het idee dat het leven van de persoon in kwestie een regelrechte hel is.
Een koophuis, goed salaris, vrouw, kinderen en drie keer per jaar vakantie kunnen niet verhullen dat dit leven een oneindige lijdensweg vormt. Elke dag is een horde om door te komen. Aan het begin van de dag weten ze niet of ze de avond zullen halen en als ze gaan slapen mag het een wonder heten wanneer ze in de ochtend weer wakker worden. Over de hele wereld zijn mensen die tot de bodem van de voedselketen behoren, maar jij bent in een unieke gelegenheid. Je hebt kennis gemaakt met de absolute bodem.
Stervende kindertjes in Afrika. Zevenjarige prostituees uit Thailand. Slaven in Quatar, verzuipende vluchtelingen en orkanen in het Caribisch gebied. Maar voor je staat een persoon die dit allemaal maar peanuts vindt. De enige reden dat hij zijn of haar dag nog vol wil maken is om de rekeningen te kunnen betalen. Er is absoluut geen enkel lichtpuntje meer in zijn leven. Deze persoon is de verbeelding waarom ze euthanasie niet volledig durven te legaliseren. Hij zou elk willekeurig moment een eind aan zijn leven maken.
Zo erg klinkt het in elk geval. Natuurlijk heeft elke windrichting en levensstijl zijn eigen unieke problemen en zijn er ook momenten waarop je het niet makkelijk hebt. Ik heb zelf ook van die momenten dat ik in vloeken uitbarst omdat een probleem zich aandient. Maar dit zijn natuurlijk triviale problemen die eigenlijk op te lossen zijn. Er is zelfs een naam voor: “First World Problems” oftewel: problemen die zich in de eerste wereld voordoen. In Europa, in de VS en sommige andere rijke gebieden op aarde. Problemen die niet echt problemen zijn en waar een aantal van bovenstaande mensen zich niet druk om kan maken. Al denk ik dat ze dat zouden willen.
Zo is het voor mij elke keer weer een gepriegel om de kabeltjes van mijn oordopjes los te maken. Het is een werkelijke lijdensweg die minutenlang kan duren. Ik wil muziek luisteren, maar de bonk kabels verhindert dat. En al grommend ben ik gedwongen om de fragiele dunne kabeltjes over elkaar, door elkaar en onder elkaar door te steken tot ik weer een enkele streng heb en mijn gehoor tot in lengte van dagen kan verpesten. Of dat ik de stekker van mijn telefoon van mijn slaapkamer moet halen omdat mijn telefoon leeg is.
Of het oud papier dat ik vergeet aan de weg te zetten. De thee die op is. Om nog maar te zwijgen over de constant stijgende zorgkosten waar je steeds minder voor terug krijgt! De knullige manier waarop dit land geleid wordt en zodoende steeds meer naar de haaien gaat! En wie heeft er ooit verzonnen dat het geweldig is om een cookie waarschuwing te krijgen bij elke site die je bezoekt! Heeft er serieus, ooit, iemand gedacht: ik ga niet naar deze site, want hij geeft cookies? Heeft er ooit iemand het een geweldig idee gevonden om minstens vijf keer per dag een waarschuwing te lezen en die weg te klikken?
Dus mensen uit Afrika, Jemen, Thailand en Quatar: maak plaats! Ook ons leven is een hel!