Hoe Ouder Hoe Gekker

Ik heb al eerder een stukje geschreven over mijn oma. Hoe ze ernaar uitkeek om ons te zien en hoe we haar af en toe meenemen naar andere plekken. Uitjes zogezegd. Nu heeft ze, net als ik en de rest van de familie, ook een abonnement op de Efteling genomen, en nu kunnen we daar ook vaker naartoe. Een paar weken geleden besloot ik dus om met haar naar de Efteling te gaan.

Het was op een van de guurdere dagen van na de zomer. Het was niet warm, het was nat en bovendien was het lekker rustig. Een geweldig moment om naar de Efteling te gaan als je niet van lange wachtrijen houdt. Omdat het zo rustig was gingen we eerst in Symbolica. Een standaard attractie. Het is nog geen klassieker, maar het is wel een attractie die je automatisch tegenkomt wanneer je de Efteling in loopt en het pad blijft volgen.

Na deze attractie liepen we langzaam verder en vroeg ik haar wat ze wilde doen. Ik ken het park praktisch op mijn duimpje en heb ook bijna alle attracties al wel eens gedaan. Het was dus aan mijn oma om een volgend evenement uit te kiezen. Ze was even aan het denken toen ze zei: “ik wil wel in die bootjes.”

Ik keek even naar de lucht. Bij bootjes dacht ik automatisch aan de gondoletta. De bootjes die over een vast spoor door de vijver varen. Een saaie attractie en eigenlijk alleen maar leuk als je lunch bij je hebt en een half uurtje in alle rust op wil eten. Maar op deze regenachtige dag was het niet aan te raden daar in te gaan.

‘Zeker weten?’ Vroeg ik dus voor de zekerheid. ‘Het is erg regenachtig. En dat duurt een half uur.’

Ze verduidelijkte: ‘Ik bedoel die bootjes die splash doen.’

Dit maakte voor mij het mysterie groter. Bootjes die splash doen? Ik kende geen attractie met bootjes die splash doen, niet in de Efteling in elk geval. Die van de Gondoletta lagen altijd rotsvast in het water. Ze kon het schommelschip bedoelen, maar dat leek mij sterk.

‘Die bij die achtbaan.’ Ging ze verder.

Ik herhaalde haar woorden en snapte nu wat ze bedoelde. ‘De Vliegende Hollander?’ Vroeg ik verbijsterd. ‘Maar oma, dat ís een achtbaan!’

‘Ja, en.’ Zei ze op een toon alsof ik het was die gek was geworden. ‘Er kan toch niks gebeuren.’

‘Nee, dat niet. Maar het is een achtbaan. Die bootjes doen alleen splash op het laatste moment!’ Ik dacht na. Mijn oma leek niet van haar stuk gebracht door het nieuws dat het een achtbaan was. En het was een stukje lopen… maar we konden ook de trein nemen. En bovendien was ik zelf ook wel te porren voor de “Hollander”. Ik heb hoogtevrees en ga niet graag in achtbanen, maar de hele aankleding van deze achtbaan maakte dat anders. En hij is niet eng.

‘Goed.’ Besloot ik. ‘Dan nemen we de trein en dan komen we daar in de buurt.’

De hele tijd verwachtte ik dat mijn oma af zou zeggen. Maar ze ging gewillig mee in de trein, en daarna liep ze mee naar de Vliegende Hollander. En ondanks dat ik in de wachtrij werd gebeld door mijn moeder die nogmaals zei dat oma er niet in mocht had ze daar maling aan. Een paar minuten later zaten we in een bootje en deden we daadwerkelijk splash. Deze foto is daarvan het bewijs. Haar recensie was minder rechtlijnig; voor deze ene keer vond ze het leuk, maar het hoefde niet nog een keer.

Mijn oma wordt deze week 79 jaar, en tot nu toe weet ze mij te verbazen. En ik hoop dat ze dat nog vaak en lang blijft doen.