Voor de zomervakantie aanbrak wist ik niet waarover ik moest schrijven voor de krant. Ik heb al geschreven over de moeite waarmee ik toen iets uit mijn vingers wist te krijgen. Maar het komt ook wel eens voor dat je niet uit onderwerpen kan kiezen. En dat was de afgelopen week zo. Maar het was niet alleen een strijd tussen twee opties, maar ook tussen relevantie en moraal.
Vorige week dacht ik al dat het kat in ‘t bakkie was. Ik had al een vaag idee waarover ik kon schrijven. Bij Woudrichem ligt er buiten de dijk een verlaten werkterrein. In haar wijsheid heeft de gemeente besloten dat daar flats mogen komen met (dure) appartementen. Iets waar de lokale bevolking mordicus tegen is. De flats zouden boven de dijk uitkomen en een stuk natuur verpesten. Terwijl voorstanders van de bouw; de gemeente dus, vinden dat tegenstanders gebruik maken van foutieve informatie roepen de tegenstanders dat zij dat niet doen. Het verandert dus in een welles-nietes spelletje.
De onderwerpen voor mijn column lagen dus al klaar en ik hoefde het enkel op te schrijven. Misschien nog wat over historische relevantie erbij en ik hoefde niets meer te doen. Die historische relevantie zou dus neerkomen op het veiligstellen van eventueel gevonden bodemschatten. Op het bewaren en onderzoeken van historische artefacten die misschien gevonden kunnen worden wanneer je daar aan de slag gaat. Het is nu eenmaal een plek op een steenworp afstand van een vestingstad en het is niet ondenkbaar dat er daar iets gebeurt kan zijn. Mijn grote aanklacht zou dan zijn dat de gemeente Woudrichem, of de opvolger Altena, het niet moet aanpakken als Gorinchem doet met de resten van de Blauwe Toren.
Toen kwam de verdachte van Nicky Verstappen in beeld en sloeg bij mij de twijfel toe. In het voorjaar speelde deze zaak natuurlijk al door de enorme operatie om DNA te verzamelen van mensen die iets met de zaak te maken konden hebben. En toen had ik al een column geschreven over cold-case zaken. En dan specifiek over Germa van den Boom. De lokale verdwijningszaak die nog altijd niet is opgelost. Er is geen lichaam en er kan dus ook geen onderzoek plaatsvinden als in Limburg is gebeurd. Maar het is wel iets wat niet vergeten mag worden. Men moet blijven zoeken naar aanknopingspunten. Deze column is toen niet geplaatst omdat er iets anders voor in de plaats kwam.
Met slechts een kleine aanpassing kon ik deze column hergebruiken. Maar daar begon de twijfel. Ik had al een ander onderwerp dat relatief actueel was. Ik kon het stuk over Woudrichem voorrang geven en het stuk over Germa naar achteren schuiven. Maar hoe relevant zou de insteek, de zaak van Nicky, dan zijn? En dan nog de ethische bezwaren. Ik kan tegen de flats van Woudrichem wel schelden, maar kan ik de verdwenen, en wellicht vermoorde, Germa aan haar haren erbij slepen?
Pas nadat ik aan meerdere mensen mijn oude column had laten lezen, en die hadden gezegd dat het wel kon, besloot ik dat de flats er voorlopig niet zouden komen en heb ik uiteindelijk de column van Germa geplaatst. De ondertitel en insteek; opdat wij niet vergeten. De zaak van Nicky lijkt op zijn einde te lopen met de arrestatie van een verdachte. Van iemand die kan vertellen wat er is gebeurd en waarom hij het gedaan heeft. Iemand die misschien een straf kan krijgen en de angsten en twijfels van de familie ten ruste kan leggen. Het is tijd voor andere cold-cases om naar voren te stappen en dat we eindelijk antwoorden vinden.
En nu kan ik me weer zorgen gaan maken over de column van volgende week.