De HEMA wordt overgenomen door Marcel Boekhoorn. Een Nederlandse ondernemer die het oerhollandse bedrijf uit de klauwen van een Britse investeringsmaatschappij redt. De keten maakt de laatste jaren stormachtige tijden mee waarbij het moet opboksen tegen Action, Primark en andere low-budgetketens. Men kan een zucht van verlichting slaken omdat er weer een bedrijf is gered. Maar wat doen we er zelf eigenlijk aan?
Ik kan mij niet heugen wanneer ik voor het laatst helemaal uit mijn dak ben gegaan bij de Hema. Voor mij is het nog altijd het vroegere bedrijf welke een patent leek te hebben op Jip en Janneke en rookworsten. Ik heb er mijn verjaardagstaart gehaald, en daar is ook alles mee gedaan en gezegd. Ik heb nog wel een rondje gelopen door de winkel, maar ben niets tegengekomen waarvan ik dacht dat ik het wilde hebben.
En dat is eigenlijk het verhaal van alle Nederlandse winkels in alle Nederlandse winkelstraten. Het was de ondergang van de V&D. Men wilde het liever niet kwijt, omdat het een oerhollands merk was. Maar het is ook niet dat men massaal aan het kopen ging bij de V&D om het te redden. De V&D had van alles een beetje, maar nooit genoeg. Zo zag ik het in elk geval. Als ik ernaartoe ging voor, bijvoorbeeld, keukengerei kwam ik nooit iets tegen wat ik nodig had. Het was allemaal nét niet. En natuurlijk een beetje te duur.
Hetzelfde verhaal is voor de Hema. Het is net niet wat ik zoek, en voor iets wat ik net niet zoek is het net een beetje te duur. Datzelfde gaat op voor de Blokker, ook een oerhollands merk. De laatste keer dat ik iets kocht bij de blokker was een vliegenvanger. Maar meestal loop ik een rondje door de winkel en kom niet precies tegen wat ik wil. En daar helpen hun reclameslogans ook niet bij. Tegenwoordig zijn ze goed op orde, maar de reclames van een paar jaar geleden waar een actrice uit Sex And The City de prullen van Blokker aan de man moest brengen sloeg de plank volledig mis. Het maakte, in mijn ogen, het merk Blokker onnodig elitair.
Van Sylvester Stallone wil ik nog wel geloven dat hij barbecuesaus gebruikt. En een verslaafde als Charlie Sheen die ineens in alcoholvrij bier gelooft heeft nog iets grappigs. Maar een in een New Yorkse wolkenkrabber wonende Sarah Jessica Parker die gaat opscheppen over Blokker is buiten de realiteit.
Reclame is maar de helft van het verhaal. Aanbod is de andere helft, en prijzen zijn in hun eigen toernooi. Natuurlijk loop ik niet de Action in om iets te zoeken wat ik precies nodig heb. Maar ik kan daar wel iets vinden wat ik bijna, soort van, nodig heb voor een bodemprijs. In zoverre zelfs dat ik bereid ben het ongemak te accepteren voor die prijs. Iets wat ik bij de Hema of blokker niet ga doen, omdat het naar verhouding te duur is.
Daarom is er in mijn ogen een omslag nodig in de cultuur van die bedrijven. Of een flinke prijsdaling. En natuurlijk het oubollige en elitaire imago moet eraf. Zelfs rijke rakkers uit het Gooi geven, met het schaamrood op de kaken toe, dat ze af en toe de Action in stappen. Omdat shoppen daar nog leuk is. Voor veertig euro loop je met een volle kar naar buiten, en dan is nog niet alles prul.
Maar misschien dat ik over een jaar of wat moet schrijven dat het oerhollandse merk de Action ten dode opgeschreven is. Want de lijst met oerhollandse merken die oudhollands over de kop gegaan zijn is natuurlijk lang. En er zijn gewoon ketens die het veld moeten ruimen. Tot het volgende oerhollandse merk er weer is.