Een bekentenis die mij zwaar valt; ik betaal voor mijn nieuwsgaring. Niet alleen met mijn internetgedrag door cookies en trackers, maar ook gewoon uit het vuistje. Dat is nodig omdat ik ook inzicht wil krijgen op de achtergrond van lokale verhalen. En de enige manier waarop dat te doen valt is door een klein bedrag per maand te betalen aan het Algemeen Dagblad. Daardoor heb ik toegang tot zogenaamde premium artikelen en columns. Niet zelden haal ik mijn nieuws, en de onderwerpen voor mijn columns in de krant, uit zo’n premium artikel. Zo ook het onderwerp voor deze week.
Vorige week stipte ik J. B. (ik weet niet precies hoe we hem mogen noemen nu hij gearresteerd en weer in den lande is dus ik doe vanaf nu alleen maar gokjes) al even aan. Een verdachte in de moordzaak op Nicky Verstappen. Dat er iets niet goed zit bij deze man mag duidelijk wezen. Er zijn te veel signalen om te negeren, te veel verdachtmakingen om niet serieus te nemen. Het is echter aan Josje zelf om hiermee met een antwoord te komen. Maar toen ik het AD van vorige week donderdag doorlas zag ik een indringend stuk. Premium uiteraard.
Een achtergrondstuk van een zesentwintigjarige man die zelf ook op kinderen valt en die de handelingen van Jodokus (?) veroordeelt. Volgens de schrijvers van het artikel was de man, die in het artikel Edwin wordt genoemd, duidelijk bang en niet op zijn gemak. Maar vond Edwin dat het verhaal moest worden verteld dat er inderdaad pedofielen rondlopen in de samenleving, maar dat ze niet allemaal lijken op Joris (?). Sterker; het overgrote deel zal de handelingen van Johannes (?) veroordelen of ervan gruwen.
Dat hij niet op zijn gemak is begrijp ik wel. Vooral naarmate het artikel verder gaat. Er heerst namelijk een enorm stigma op mensen die op kinderen vallen. Zelfs als ze er niet naar handelen zijn ze alsnog verdacht want ze zullen altijd scheef worden aangekeken als ze zich in de buurt van kinderen wagen of daar toevallig zijn. Ze zullen nauwelijks naar de Efteling kunnen zonder een verdachtmaking op zich te vestigen. Edwin zegt dat hij het in eerste instantie niet aan zijn moeder heeft durven vertellen en dat zijn beste vrienden het ook niet weten. Bang als hij is voor veroordeling en afstraffing. Omdat alleen misbruikzaken in het nieuws komen hebben mensen een verkeerd beeld van pedofielen, zo vindt hij. En dat klopt eigenlijk ook wel want er zit een hele fijne lijn tussen de twee die zelden door iemand wordt begrepen. En dat zit sowieso al in de benaming.
Men, en ook de media, grijpt al snel naar het woord “pedofiel” als ze een kindermisbruiker bedoelen. En dat klopt al niet. Op de middelbare school hadden we lol toen we de latijnse benamingen bij scheikunde begonnen te begrijpen. Pyromaan, iemand die graag een fikkie stookt, pyrofoob is bang voor vuur, hydrofoob en hydrofiel (denk dan aan een pyrofiel en een pedomaan om het grappig te houden). Hydrofiel is een gedragstrek die maakt dat iets van water houdt. De nazi-commandant van Parijs was een Francofiel en weigerde dus de monumenten van de Franse hoofdstad te vernietigen. Ondanks de orders van Hitler was zijn liefde voor Frankrijk en de Franse cultuur groter. Fiel betekent dus: houden van. Een pedofiel houdt dus van kinderen. Een pedoseksueel daarentegen voert zijn, of haar, fantasieen uit en verliest, omdat die het kind beschadigd, het predicaat “fiel”. Maar een pedoseksueel hoeft nog geen pedofiel te zijn. Het kan een seksueel gefrustreerd iemand zijn geweest die toevallig een kind misbruikte. Dit praat het niet goed, en dat probeer ik ook niet, maar ik probeer het wel op te leven voor Edwin en zijn lotgenoten.
Het is niet dat ze ervoor hebben gekozen om een paria van de samenleving te worden. Het lijkt mij dat niemand ervoor kiest om niet begrepen te worden en zijn mond te moeten houden dat zijn diepste verlangens duister blijken te zijn. In de eenentwintigste eeuw kan een homo uit de kast komen zonder aangevallen te worden. Maar Edwin is zo bang niet begrepen te worden dat hij zijn vrienden niets durft te vertellen. Natuurlijk kan je beste vriend in je grootste vijand veranderen wanneer je zoiets verteld. Herman Finkers zingt niet voor niets dat je beter op je vijanden kunt vertrouwen dan je vrienden. Je vijand kan je niet verraden of steun ontzeggen, want je weet al dat hij dat doet. Maar een vriend kan dat wel.
En dat is wat Edwin zo mist. Dat hij er gewoon met zijn vrienden over kan praten. Stel voor dat het stigma niet zo groot zou zijn en dat Jesse (?) er ook met zijn vrienden over had kunnen praten. Dat hij had kunnen zeggen dat hij Nicky had zien lopen en dat zijn vrienden hem, vriendschappelijk, hadden kunnen vertellen dat hij met zijn klauwen van de jongen af moet blijven of ze hem dan anders zouden laten vallen.
En ik denk dat hij daarom al die jaren zijn mond heeft kunnen houden. Want hij deed het altijd al, vanaf het moment dat hij doorhad wie hij was en dat de mensen hem al zouden zien als een monster. Zelfs voordat hij nog wat had uitgevreten. Zijn leven was al een web van leugens en zwijgzaamheid voor dat met het einde van Nicky verweven werd. Misschien is het dus beter, voor iedereen, als we onze stigma’s thuis kunnen laten en dat mensen gewoon uit kunnen komen voor hun gevoelens. Dat de omgeving hulp kan bieden in plaats van angst en schaamte. Dat het voor hen net zo simpel is om voor hun gevoelens uit te komen als voor mij om te vertellen dat ik betaal voor mijn nieuws.