Er zijn van die dingen in het leven waar je nooit echt over nadenkt. Tot het moment dat je er over gaat nadenken en er, in mijn ogen, redelijk terechte vragen opkomen. Meestal zijn dat vragen over dingen die er juist niet zijn. Zo zijn de vragen die ik mijzelf stel vaak in de supermarkt. Als ik rondloop met mijn karretje valt mijn oog op een verpakking van (bijvoorbeeld) koekjes.
“30% minder suiker!”
Een vreemde uitspraak. 30% minder dan wat? Minder dan de concurrentie? Minder dan een vergelijkbaar product? Of is het minder dan de vorige keer. Maar hoe veel suiker zat er dan in, de vorige keer? En is het opbouwend. Want als ik een week later de verpakking weer zie zit er nog steeds minder suiker in. Zit er dan inmiddels 60% minder in? Of is er weer 30% van de vorige 30% uitgehaald? Of hebben ze meer andere dingen erin gestopt om het totaal aan suiker met dertig procent terug te brengen?
Vragen die lastig zijn om te beantwoorden omdat de antwoorden niet meteen duidelijk zijn. Hetzelfde is het eigenlijk met zorgverzekeringen. Elke november en december wordt je overspoeld met reclames van zorgverzekeraars. En wanneer je die reclames ziet zijn het allemaal vrolijke, gezonde mensen. Ze sporten, ze socialiseren, ze maken zich geen zorgen over het leven want ze hebben een zorgverzekering bij Cunitria.
Ze maken zich geen zorgen over de bevalling. Want ze hebben de module verloskunde aangezet. Toch jammer als je half februari zwanger wordt en het kind dus in november komt. Dan heb je dus geen tijd meer om de module aan te zetten. Maar dat terzijde, want je hebt een zorgverzekering niet voor niets! Waar zijn de reclames met mensen die stijf staan van allerhande ziektes? De man die lijdt aan kanker, of de vrouw met aids? Mensen die elke dag naar het ziekenhuis moeten of operatie na operatie moeten doorstaan. Mensen waarvan het eigen risico op de eerste januari al is opgemaakt. Die de zorgverzekering juist nodig hebben! Waar zijn zij in deze ideale wereld van Meachzi?
Dus waarom worden alleen reclames gemaakt voor mensen die gezond zijn? Mensen die elke dag een glutenvrij paardenspermasapje drinken omdat het hen zo fit houdt? Mensen die minimaal dertig uur per dag sporten? Waar is de zorgverzekering voor mensen die wel een frietje lusten? Mensen die nog geloven in de voedzaamheid van brood en die wel een biertje, te veel, lusten op z’n tijd?
En dan het beter leven keurmerk. Een biologisch geslachte koe, een ei dat uit een goed gewassen en volledig tevreden kip komt. Waar is mijn stukje vlees dat helemaal wild gemarteld is? Ik wil graag dat mijn varken psychologisch en lichamelijk helemaal murw gebeukt is voor er een einde aan zijn helse aardse bestaan wordt gemaakt. Uiteraard op de meest gruwelijke en bloederige manier. Net als mijn chocolade en thee. Waarom kan ik alleen maar kiezen voor verantwoord geteelde troep! Stel nou voor dat ik wil dat er slavernij bij mijn koetjesreep wordt betrokken?
En dan het hypocriete pensioenstelsel dat niet meer wil investeren in wapentuig! Ik wil juist investeren in wapentuig! Israel heeft nog niet eens half Gaza opgeblazen. Rusland en China bewapenen zich als gekken! Waarom mag ik daar geen graantje van meepikken?
Uiteraard zijn dit slechts uitvergrote voordelen en sta ik niet werkelijk voor wapenhandel en slavernij. Maar het is wel een beetje het hypocriete van de wereld. Je hebt geen zorgverzekering omdat je gezond bent, maar omdat je gezond wilt blijven. Als je werkelijk om het leven van dieren geeft dan eet je geen vlees. Als je niet wilt dat wapentuig iets uithaalt dan probeer je in elk geval wereldvrede na te streven. En wie geen suiker wil laat die koekjes staan. Zelfs als er 30% minder van in zit.