Terwijl de jaarwisseling lonkt vraag ik mij af waar het jaar gebleven is. Het lijkt nog maar een paar weken geleden dat het vuurwerk de lucht in ging en we afscheid namen van 2018. Waar is de tussenliggende tijd gebleven? En wat hebben we in tussentijd gedaan? Aan het einde van het jaar lijkt er enkel een begin en een eind te zijn. Misschien dat er nog een vage herinnering is aan de snikhete zomer, maar daar is alles mee gezegd.
Zo is het voor mij in elk geval wel. Mijn scheurkalender met wijze uitspraken is bijna op, maar van de bijna driehonderd blaadjes die ik los heb getrokken weet ik er geen meer. Ik weet nog dat ik het papieren geval heb opgehangen in het kleinste kamertje. En nu kunnen de laatste blaadjes bij het oud-papier om vervangen te worden door een nieuw exemplaar.
Uiteraard is het niet zo zwart-wit als ik hier laat lijken. Er zijn dingen gebeurd die ik mij nog wel weet te herinneren. De cruise die ik aan het begin dit jaar maakte weet ik nog wel. Vooral het desastreuze bezoek aan Marokko. Ik maakte die reis om mijzelf te vinden. Aantonen dat ik alleen op reis kon, en dat ik er ook van kon genieten. Een deel van het volwassen worden zeg maar. En het was een beetje om mezelf opnieuw uit te vinden, want ik kwam net uit een teleurstellende periode.
Vorig jaar schreef ik de laatste columns voor het Nieuwsblad. Het was iets wat ik graag deed. Het was een uitdaging om elke week weer met iets nieuws te komen. Helaas was, en dat geef ik toe, de krant niet zo goed gevuld met nieuws. Niet zelden was mijn column nieuwswaardiger dan de rest van de artikelen. Ik speelde op het laatst met het idee om aan te bieden om ook reporter te worden. Niet dat ik mij in die rol zag, maar het zou allicht helpen de krant dikker en relevanter te maken.
Helaas kwam de mail dat er een einde aan de krant kwam vóór ik dit plan kon doorzetten. Hoewel ik, halfslachtig, probeerde om ergens anders een onderkomen te vinden wist ik dat het einde verhaal was. Want waar kon ik terecht? Het Altena Nieuws had mij al een keer afgewezen. Het Kontakt? Ik wacht nog steeds op een antwoord. Ook op mijn open sollicitatie aan het AD kreeg ik geen antwoord. Behalve dan een standaardmail dat ze mijn mail hadden ontvangen en ik meer zou horen. Nou…
Dan maar op eigen benen verder. Tot het begin van de zomer. Ik kreeg een telefoontje van Henri Verhagen. Ik had hem al eerder gesproken, dit naar aanleiding van een MCDonald's’ in Altena. Toen ik toentertijd dit initiatief tegenkwam op Facebook zag ik er wel brood (of een burger) in en begon te graven om een onderwerp te krijgen voor een column. Uiteindelijk kwam ik bij Henri uit als initiatiefnemer. Door de column die ik schreef kwam hij weer bij mij terecht en regelden we een interview voor de radio. Van dat interview staat mij niet veel meer bij, ik wauwelde wat over een zondagopening. En toen ik op de radio kwam heb ik die uitgezet, mijn eigen stem is een gruwel! Het liefst wilde ik het interview zo snel mogelijk vergeten.
Henri was mij duidelijk nog niet vergeten want we spraken bijna een uur over de toekomst van radio in Altena. Na een half jaar solitair gewerkt te hebben aan columns voor Facebook en mijn eigen site was het heerlijk om het lokale nieuws met iemand te bespreken. Het had in elk geval een hele tijd nodig voor hij het voorstel deed of ik een column wilde doen in zijn radioprogramma. Ik hoefde van hem niet direct ja te zeggen en mocht er een nachtje over slapen.
Dat nachtje heb ik genomen en was een van de slechtste nachten van mijn leven. Ik had nachtmerries dat ik een column moest doen en mijn tekst kwijt was. Of dat ik die nog moest schrijven terwijl de uitzending al bezig was. Maar natuurlijk nam ik dat nachtje voor de sier, nog voor ik de telefoon had opgehangen wist ik zeker dat ik dit wilde doen. De volgende dag zei ik de “ja” die ik had willen zeggen aan de telefoon. En zodoende ben ik al een half jaar te horen op de radio.
De eindejaarscolumn van vorig jaar sloot ik af met het einde van mijn column en vergeleek ik mezelf met Peter Heerschop. De cabaretier die op radio 538 een wekelijkse column verzorgde. Hij is terug op de radio met zijn wekelijkse column. En ik kan mij nu nóg meer een collega van hem noemen dan ik toen deed. Want we zijn samen teruggekeerd.
En ik had dat nooit kunnen doen zonder de hulp en steun van mensen die mij na staan. Die mijn stukjes lezen en de tijd nemen om naar mijn columns te luisteren. Natuurlijk ook dank aan Henri dat hij mijn naam nog wist te herinneren. En de mensen in de studio die mij hebben gesteund met tips. Ik heb het afgelopen jaar geleerd dat je nooit moet opgeven met dingen doen die je leuk vindt. Je weet nooit wat er uiteindelijk gebeurt. Ik wens iedereen een geweldig einde van dit jaar, of het nu voorbij gevlogen is of niet, en een geweldig 2020!