Een Nieuw Wonder

“Dion, ik moet je iets vertellen. Ga eerst even zitten.”

Duizenden gedachten vlogen door mijn hoofd. De een nog erger dan de ander. Waarom zou Hanneke, mijn schoonzusje, mij bellen om iets te vertellen en te vragen om te gaan zitten? Ik was er al eerder in gestonken. Toen mijn moeder mij wilde vertellen dat mijn kat dood was nam ik het niet serieus. Toen alle collega’s bij elkaar werden geroepen zodat de boodschap dat een goede collega en vriend was overleden dacht ik dat we ijs gingen eten. Ik was dus erg op mijn hoede en nam eerst goed plaats op de bank.

“Ik ben zwanger!” Was wat er volgde.

Ik zat even met mijn mond vol tanden. Waarna ik haar feliciteerde en mijn broertje Thygo een appje stuurde om ook hem te feliciteren. Ik wist dat ze nog een tweede kindje wilden en was ook opgelucht dat het eindelijk gelukt was. Hun eerste kind, en mijn neefje Fedde is inmiddels de twee jaar gepasseerd. Als oom probeer ik op de momenten dat dit het toelaat hem een beetje wegwijs te maken. Zo nam ik hem op de dertigste december in de Efteling op de arm. Overal stonden, voor het oudejaarsfeest van de volgende avond, schermen met klokken. Ik wees Fedde op de klok en ben de cijfers met hem afgegaan. Niet dat ik verwacht dat hij een rekenwonder wordt, maar het zal natuurlijk prachtig zijn als hij de cijfers tot de twaalf al kan schrijven. Het enige probleem is dat hij denkt dat een klok “bim bam” doet. We werken nog aan de “tik tak”.

Maar ik kan er niet omheen dat Fedde nogal alleen is. Nu heeft hij wel vriendjes en vriendinnetjes op de kinderopvang en peuterspeelzaal. Maar in zijn huiselijke omgeving zit hij vooral met volwassenen opgescheept. Volwassenen die wel een spelletje met hem kunnen doen, maar niet werkelijk spelen. Die hem wel snappen, maar niet daadwerkelijk begrijpen. Van andere kinderen, waarmee je veel in contact komt, moeten kinderen vooral leren hoe met elkaar om te gaan. Volwassenen vertellen maar de helft van het verhaal.

Daarom ben ik vooral voor Fedde blij dat hij een grote broer wordt. Ik heb mijn issues met mijn eigen broertjes. Maar oudste broer zijn is het mooiste wat er is. En ik kan zeer zeker stellen dat de kwaliteit van je jeugd beter is met broertjes, hoe irritant ook. Niet alleen heb je altijd speelkameraadjes. Maar je bent ook partners in crime bij het roven van snoep of koekjes.En op latere leeftijd heb je altijd iemand om mee te praten.

Afgelopen week kreeg ik de eerste beelden binnen van de zogenaamde pretecho. De echo waar ook het geslacht van de baby wordt vastgesteld. Ik heb eerst goed gekeken naar de foto’s en filmpjes en kon er niet wijs uit worden. Sowieso heb ik altijd moeite om in echobeelden een mens of een baby te zien. Als iemand mij deze foto’s zou laten zien zonder te vertellen wat het moest voorstellen had ik gedacht dat het iets engs was.

Maar eigenlijk is het een wonder dat wij in staat zijn om ernaar te kijken. Om te bedenken dat ik voor het eerst mijn neefje, het tweede kind van Hanneke en Thygo, en het broertje van Fedde heb kunnen zien. En het feit dat uit die enge beelden een mens kan groeien, een nieuw wonder op deze wereld, is een nog groter wonder. Blijf nog maar even hangen daar, kleine man. Wij wachten wel op je.

Van je trotse oom; Dion.