Oh verdorie, wat heb ik toch een hekel aan de metoo beweging. Vroeger was alles makkelijker, rechtlijnig. Als jongetje liet je jezelf lekker misbruiken door een priester of andere dienaar van God. Je hield je mondje, want het was vies en afstotelijk wat die mensen deden. En als je er thuis over vertelde kreeg je van mama met de koekepan (toen nog zonder n) omdat je zulke dingen niet mocht zeggen. Die opgekropte gevoelens gebruikte je in de pubertijd om aan alles te zitten wat een beetje tiet had. En als die tieten niet mee wilden werken dan maakte je dat ze mee gingen werken. En anders ging je gewoon even praten met voornoemde priester die je wist te vertellen dat de vrouw ondergeschikt was aan de man omdat God de rib van Adam gebruikte om de vrouw te scheppen. Die wijven hadden het dus aan jou, als man, te danken op de wereld te zijn. Ze moesten dus niet alleen doen wat jij wilde, maar er nog dankbaar voor zijn ook!
En toen kwam metoo. De volgende feministische golf. Niet langer pikte de vrouw de ongewenste pik van de man. Ze zetten de man in kwestie voor schut. Naming and shaming! Wie zijn vieze vlerken niet thuis heeft weten te houden zal nu zijn trekken thuis krijgen. Letterlijk, want de vrouwen gaan van zich af bijten. En ze bijten hard. Carrières vallen als kaartenhuizen in elkaar. Hele bedrijven gaan over de kop en reputaties gaan aan diggelen. Wat iedereen al wist, dat bepaalde types niet deugden, is nu openbaar. Met bijpassende sappige en onsmakelijke details.
En zeer terecht ook. Wij mannen hebben te lang geprofiteerd van de vrouw. En sommige mannen iets te veel. Sommige maakten misbruik van hun onmetelijke macht om als koningen elke vrouw te kunnen bepotelen die ze tegenkwamen. De lijst dikt elke dag aan. En niet alleen vrouwen zijn het slachtoffer. Ook jongens en mannen zijn misbruikt, of hebben misbruik van zich laten maken, in de hoop hun eigen carrière een boost te geven. En het is natuurlijk terecht. Om vooruit te komen in de wereld, in de nette wereld, zou je niet gedwongen moeten zijn tot handelingen die je niet wilt. Als ik een betere positie wil hebben in mijn bedrijf zou dat moeten gaan in een net gesprek, en niet eentje die eindigt in een stomende vrijpartij tegen mijn wil.
En dat is het mooie aan Metoo. Ze leggen het stinkende moeras open en daardoor ruimt het zichzelf meteen op. Toch heb ik er een hekel aan. Want wat moet ik nu nog met de zekerheden van vroeger? Een paar jaar geleden was ik dol op de Netflix-serie House of Cards. Sterker: de serie is de reden dat ik ooit een abonnement heb aangeschaft op de streamingdienst. Maar ik kan nu niet kijken naar Kevin Spacey die een hond vermoord zonder te denken aan wat hij verder op zijn kerfstok heeft.
Lord of the Rings is, naar mijn mening, een van de beste filmtrilogiën die ooit gemaakt is. Maar sinds naar buiten gekomen is wat de casting director eiste van sommige actrices vraag ik mij af wat de vrouwen hebben moeten doen om hun rol te verdienen? En hoe veel vrouwen wel hebben gedaan wat hij zei om uiteindelijk met lege handen langs de lijn te blijven staan? Een schokkende gedachte.
En nu is er weer een beerput opengetrokken over Michael Jackson. Ik ben zijn muziek pas gaan waarderen na zijn dood. Een dood na een leven vol schandalen. Ik weet nog de documentaire die hij bij leven heeft laten maken waarin hij onsmakelijke dingen vertelde over jonge jongetjes, en de regisseur die hem vroeg of hij dit wel wilde zeggen. Er hing toen al een zweem van onguurheid rond het kruisgrijpende maanmannetje. En nu zijn er twee jongens, mannen inmiddels, die vertellen hoe ze zijn misbruikt. Helaas had ik andere dingen te doen en heb ik niet gekeken. Maar gezien de uitspraken van Michael zelf, de rechtszaken die zijn geweest, en het gerucht dat hij een kamer zou hebben behangen met foto’s van Macaulay Culkin, het jongetje van Home Alone is het alles behalve ondenkbaar.
En dat plaatst weer een nieuw dilemma. Aan de ene kant heb ik het gevoel dat de mannen aan lijkenpikkerij doen. Een beetje pissen over de gouden kist van de King of Pop. Maar zelfs zonder de documentaire gezien te hebben voel ik dat ze bijna geen ongelijk kunnen hebben. En mag ik de muziek van MJ dan nog wel leuk vinden? Kan ik het nog wel leuk vinden? Is het nog wel terecht dat ik een paar nummers meeneurie? Mag ik Kevin Spacey nog een goede acteur vinden?
Vragen opgeworpen door Metoo. Dat maakt dat ik ze zie als een verkeerslicht. Frustrerend dat ze bestaan, maar het is geweldig dat ze er zijn. Toch kan ik niet wachten tot het moeras is gedempt en we zonder schuldgevoel naar rechtschapen artiesten kunnen kijken en luisteren zonder de zeurende vraag of ze een Metootje gedaan hebben of gaan doen.