Zwanger. Het is iets wat aan mannen niet besteed is. Als ik vrouwen moet geloven is het een van de beste tijden van je leven. Ik kan het mij niet voorstellen. Nu heb ik zelf ook een leuk afdakje, en daar ben ik best wel tevreden over. Soms. Natuurlijk is het hebben van een dikke buik iets wat mensen zelf uit moeten maken. Maar zwangerschap is iets anders dan een te grote voorliefde hebben voor de MC Donalds’.
Natuurlijk hebben ze beiden raakvlakken. Het begint op een moment van intense liefde waarbij je jezelf openstelt. En voor je het weet ben je een paar kilo zwaarder. Of zwanger. En waar ik af en toe last heb van spastische darmen is het bij het zwanger zijn natuurlijk een baby die tegen de buikwand aan trapt.
Wanneer ik Hanneke zag de afgelopen maanden was het dan ook een dubbel gevoel. Want een zwangere vrouw is iets heiligs. Een vrouw die een nieuw en ongeboren leven in zich draagt. Een leven dat beschermd moet worden. Een leven met nog een heel leven voor zich. Maar eerst nog negen hele maanden in de buik van moeder moet blijven. Een moeder die niet alleen de zorg voor zichzelf draagt maar ook voor dat ongeboren leven. Wat in haar geplaatst is op een liefdevol moment. En wanneer ik haar zag moest ik trots vermengen met ontroering. Want ja, een vrouw, in dit geval Hanneke, doet dat toch maar even.
Maar ik dacht ook: wat doet ze zichzelf aan! Ze is een prachtige meid! Het is 2019! Waarom kiest iemand ervoor om negen maanden met een enorme toeter rond te lopen! Om een kind te tolereren dat eerst nog liefdevol schopjes geeft tegen de buikwand maar later je blaas als springkussen gaat misbruiken. Die ervoor zorgt dat in en uit een auto stappen meer weg heeft van een Olympisch sportonderdeel dan van gemak?
Maar het is een moeder die een kind bij zich draagt. En dat is niets voor mannen. Toen de datum naderde dat ze was uitgerekend en het kind, hopelijk, spoedig komen zou werd Hanneke steeds zenuwachtiger. Toen we op een avond in de Efteling waren was ze er dan ook van overtuigd dat het begonnen was. Nu gunnen we het kindje graag een levenslang abonnement op de Efteling. Maar het is niet de beste plek om te bevallen. Vooral niet voor de wachtrij van de Bob, want dan ben je min of meer gedwongen je kind Bob te noemen. Het was dus snel naar huis waar de vrouwen zich naar boven haastten om de bevallende moeder bij te staan en de mannen, respectvol, beneden bleven.
Toen moest ik denken aan wat zwanger zijn voor een man betekent. Dat betekent negen maanden wachten, wat lang is. En dan nog langer wachten tot het geboren is. In vroeger dagen kregen mannen een cognacje. Werden ze naar de voorkamer gestuurd en wachtten ze, intussen nerveus nippend aan de drank. Kijkend in het haardvuur tot een bezwete vroedvrouw binnen zou komen en de geboorte van een stamhouder aankondigde. Nu hadden we geen cognac, noch een haardvuur en helemaal geen vroedvrouw. Het kind kwam niet. En de weken erna ook niet en kreeg dus vóór de geboorte al het stempel: eigenwijs opgeplakt.
Bijna een week na de uitgerekende datum. Een week waarin Hanneke nog heeft moeten zeulen met haar heilige lading kwam het verlossende nieuws dat het eindelijk begonnen was. Zolang ik mijn ogen open kon houden heb ik in spanning naast de telefoon gezeten. Midden in de nacht werd ik wakker gebeld door mijn broertje, en nu trotse vader van twee zoons. De eigenwijze had de naam Melle gekregen.
Ondanks dat de kleine Melle een week op zich heeft laten wachten verliep de bevalling voorspoedig. Toen de foto's werden gedeeld besloot ik dat zwanger zijn werkelijk niet aan mannen, en van al die mannen voor mij nog wel het minste besteed is. Hopelijk past oom van twee neefjes mij beter. Want op de reis van het leven is er weer een nieuwe reiziger bijgekomen. En zijn naam is Melle.