Vorige week begon mijn telefoon ineens te trillen en klonk het deuntje van RTL-nieuws. Zoals normaal kreeg ik de koude rillingen. De angst slaat mij altijd om het hart wanneer ik dat geluid hoor. Het betekent namelijk dat er iets gebeurd is. Een nieuwsfeit waar de hele wereld van moet horen, of in elk geval de mensen in Nederland. Ik heb nog altijd angst voor die ene grote aanslag Utrecht was maar een voorproefje. Er zal nog een Bataclan of een Duitse kerstmarkt of iets in die geest in Nederland komen. Maar wanneer is de vraag.
Uiteraard hoop ik daar niet op. Maar ik heb het gevoel dat we ons te veilig wanen. Aanslagen komen juist altijd uit onverwachte hoek. Niemand had werkelijk van Karst Tates verwacht dat hij werkelijk een aanslag zou plegen op de koninklijke familie. En toch gebeurde dat. Dus ik pakte mijn telefoon om te kijken wat er gebeurd was. Een schietpartij in Amerika. Opgelucht, en een beetje geërgerd, legde ik mijn telefoon weer weg.
Een schietpartij in de Verenigde Staten. Het klinkt bijna vertrouwd, en ik vroeg mij af waarom dit nieuws was. Of in elk geval nieuws dat een melding verdiende. Want in Amerika wordt constant geschoten. Het is algemeen bekend dat Amerikanen dol zijn op wapens en bijbehorend vuurwapengeweld. Columbine, Sandy Hook, Pulse Night Club, de vader en zoon die willekeurige mensen bij tankstations onder vuur namen. Schietpartijen in kerken en synagogen.
Het nieuws van een schietpartij in de VS heeft hetzelfde gehalte als: “zwemmer wordt nat” en “ijs is glad en koud” of “man lacht om grap”. Hier in Nederland zijn de grote schietincidenten op één hand te tellen. De criminelen hier zijn weer dol op handgranaten of bommen. Het enige grote schietincident wat ik mij kan herinneren is de tramschutter in Utrecht. En door dat te noemen val ik in herhaling. Als ik verder terug ga denken dan is het de schietpartij in een winkelcentrum in Alphen. Pistolen Paultjes zijn dungezaaid in Nederland omdat wapens nu eenmaal dungezaaid zijn.
Met 40 doden per dag door vuurwapengeweld is de “greatest nation on earth” volgens Amnesty International te gevaarlijk voor toeristen om naartoe te reizen. Intussen doen ze in de VS zelf het struisvogel effect. De koppen gaan even omhoog, er wordt geroepen hoe erg het is en dan gaan de koppies weer ondergronds. Voor wie het aangaat blijft het nog wel even naweeën. Idiote plannen en vingerwijzen begint en houdt even aan. Zo krijgen buitenlanders de schuld, vuurwapens, mensen die vuurwapens hebben, computerspelletjes. Maar naar een oplossing wordt niet gezocht, of die moet de wapenindustrie iets opleveren. Zoals het bewapenen van mensen. Want als een idioot gaat schieten dan helpt het als andere mensen terug kunnen schieten!
Deze redenering doet mij denken aan het laatste seizoen van de serie Blackadder. Daar zit Rowan “mr. Bean” Atkinson als enige met een beetje verstand tussen zijn medesoldaten in een loopgraaf tijdens de Eerste Wereldoorlog. Op de vraag hoe de oorlog ooit kon beginnen leverde hij het volgende antwoord:
“Kijk, Baldrick, om oorlog in Europa te voorkomen, werden twee superblokken ontwikkeld: wij, de Fransen en de Russen aan de ene kant, en de Duitsers en Oostenrijk-Hongarije aan de andere kant. Het idee was om twee enorme tegengestelde legers te hebben, die elk als afschrikmiddel voor elkaar dienden. Op die manier zou er nooit een oorlog kunnen zijn. [-] Er was alleen een klein foutje in het plan: het was klote!”
Maar het gros van de Amerikanen ziet méér wapens als dé oplossing. Ik heb ooit op een forum een discussie gevoerd met een Amerikaan die mij wijs probeerde te maken dat het hier in Nederland ook barstte van de wapens. En dan bij criminelen. Misschien had hij gelijk, maar ik kon hem weer vertellen dat ik alleen wapens had gezien bij agenten. En dat ik op het moment dat ik in de buurt was van een agent ook het dichtst bij een werkelijk werkend vuurwapen was geweest. En dat ik nooit een wapen afgevuurd heb horen worden. Niet voor de aanval in elk geval.
Dat vond meneer Amerikaan maar vreemd. Gelukkig voor hem is de kans dat hij zijn wapens moet wegdoen klein. Want de koppen gaan nu alweer hangen voor het putje, en het nieuws van de zoveelste dodelijke schietpartij zal het weer op moeten nemen tegen ander nieuws. Tot de volgende doden vallen, en dan is het weer even terug. Tot ook dat weer in de vergetelheid raakt. Net als de veertig doden per dag.