Toen ik begin dit jaar op een cruisevakantie was deed het schip Lanzarote aan. Ik had daar een excursie geboekt. Deze nam mij, en de rest van de excursanten natuurlijk, mee naar de vulkaanvlakte van Lanzarote. Een verlaten, doods en zwartgeblakerd gebied. Een plek waar ooit dorpjes en boerenhoeven stonden en die in de periode van enkele dagen tot maanden werden overspoeld door oprukkend lava.
Het gebied wordt door de inwoners Timanfaya genoemd. Vuurbergen. Ondanks dat het gebied stabiel is zijn er nog wel tekenen van vulkanische activiteit. Zo is er een nog vloeibare lavabubbel die zich onder een berg schuilhoudt. Deze berg heet El Diablo, de Duivel. Het heeft ook een duiveltje als logo en is een toeristisch centrum.
Er is een restaurant met de meest klimaatneutrale barbecue die je ooit zult vinden. Een diepe put is gegraven om de warmte van de lava zo goed mogelijk te vangen en boven die put is een rooster geplaatst. Op dat rooster liggen lappen vlees en halve haantjes te braden. Buiten het centrum worden proeven gedaan voor de toeristen. Om aan te tonen dat de grond nog altijd warm is worden er steentjes opgegraven en in de handen van toeristen gelegd.
En inderdaad, de kiezels die ik kreeg waren uitzonderlijk heet. Maar er is meer! In een gat wordt af en toe hooi of stro geschoven. Het is een vreemde gewaarwording om het gortdroge spul in de fik te zien vliegen van… van niets. Want het ligt er gewoon tot het in een baaierd van rook en vuur verdwijnt. De laatste attractie is een pijp in de grond waar een emmer water in wordt gegoten een paar seconden later schiet dat water met kracht naar buiten.
Toen we met de bus een rondrit maakten door de gestolde lavastromen en interessante kraters en formaties aangewezen kregen voelde ik me toch ongemakkelijk. De kans is natuurlijk verwaarloosbaar, maar wat als de vulkaan juist die dag had uitgekozen om weer actief te worden? Dan zat ik er middenin?
Nu ben ik veilig van het eiland af gekomen en heb ik er enkel interessante, leuke en mooie herinneringen aan. Maar ik moest hieraan terugdenken toen het nieuws over de vulkaanuitbarsting in Nieuw Zeeland binnen druppelde. Toeristen die naar een eiland met een actieve vulkaan waren gegaan. Een vulkaan die wel toevallig die dag uit had gekozen om de ontploffen.
Het is erg voor de mensen die daar zijn omgekomen, en voor de nabestaanden. Maar het is eigenlijk een symptoom van deze tijd. De mens is overal op aarde, zelfs op de meest onherbergzame plaatsen kunnen we wonen en zijn. En we kunnen ook naar gevaarlijke plaatsen gaan. Kijk maar naar de meisjes die een paar jaar geleden in de jungle gingen wandelen en de weg kwijtraakten.
Of de mensen in Australië die vast kwamen te zitten in de woestijn. We kunnen overal komen. Technologie brengt ons overal. Maar we vergeten soms dat aan het einde van de dag wij niets meer zijn dan mensen. Dat onze techniek in de vorm van gps, auto’s en telecommunicatie niets is zonder ons. En dat wij steeds meer niets zijn zonder al die hulpmiddelen. En dat gevaarlijke plekken geen respect hebben voor de technologie van de mens. Dat wij plaatsen bezoeken die niet te temmen zijn voor de mens. We wanen ons graag onsterfelijk, maar dat zijn we nog steeds niet.
En dat is eigenlijk de grootste les die ik geleerd het op Lanzarote. Je kunt met de overweldigende kracht van Moeder aarde spelen. Je mag er lol aan hebben, je kunt het aanwenden voor eigen gewin. Maar ga nooit uit van het waanidee dat je het onder controle hebt. Want dan eindig je als de toeristen in Nieuw Zeeland, of de dorpjes van weleer.