Kiespijn is een van de ergste pijnen die ik ken. Het ligt op dezelfde hoogte als oorpijn, stappen op een legoblokje of je kleine teen stoten aan een vast object. Kiespijn bestrijd ik meestal met het “kampioensontbijt” twee paracetamol en twee ibuprofen. Maar het is geen gegarandeerd succes. Niet alleen probeer je hiermee actief je lever op te blazen, maar soms glipt kiespijn er gewoon tussendoor.
Zo ook bij mij vorig weekeinde. Ik was een weekeinde weg met de collega’s van het werk en maakte mij op voor een lekker weekendje eten en drinken (zuipen) maar een vervelende kiespijn gooide roet in het eten. Ik had de kies al eerder voelen protesteren, wanneer ik een appel at was het bijzonder vervelend om de stekende pijn te voelen. Maar vrijdag begon het permanent pijn te doen. Het tandvlees zwol op en de pijn werd met het uur heftiger. En vergeet niet dat ik gezegd heb dat dit een van de ergste pijnen is. Op een bepaald moment heb ik serieus overwogen om de kies er met mijn blote handen uit te trekken.
Ondanks dat vooruitzicht besloot ik voor het weekeinde de tandarts maar even te laten, bovendien moest ik woensdag op controle komen en zou hiernaar kunnen worden gekeken. En er was niets wat het kampioensontbijt niet aankon. En ik of ik mij nu een delirium dronk met pijn van de tandarts of kiespijn was ook om het even. Maar het kampioensontbijt liet mij in de steek. Misschien lag het aan de drank, misschien aan het eten. Of misschien omdat ik het ontbijt te veel at. Maar de pijn, en zwelling, nam alleen maar toe.
Ergens voelde ik mij genept. Ik moet toegeven dat ik mijn tanden jarenlang heb verwaarloosd. Tanden poetsen was voor kleine kinderen en vanaf mijn tiende poetste ik mijn tanden af en toe. Als ik op controle moest naar de tandarts nam dat poetsen weer toe, alsof ik de beste man in de luren wilde leggen. Maar de afgelopen tijd ben ik beter op mijn gebit gaan letten. Dagelijks poetsen, meer steken met de ragertjes. Spoelen. Mijn gebit onderhoud ik inmiddels beter dan mijn auto. En nu ineens had ik kiespijn!
Omdat de woensdag niet haalbaar bleek ben ik maandag naar de tandarts gegaan. Na een kort onderzoek, en een foto, kon worden geconcludeerd dat de vulling te diep zat en tegen mijn zenuw drukte. Die was gaan ontsteken. En nu had ik kiespijn. Het poetsen en stoken zou dit dus niet hebben opgelost. Maar de oplossing was lastiger te kiezen.
De kies kon worden getrokken. Of een wortelkanaalbehandeling. Het eerste is het snelst. Eén rukje en het is gepiept. De pijn is weg. Maar de kies ook! En ik ben erg gehecht aan mijn kies. Aan de andere kant mis ik er al één waardoor er een fietsparkeerplaats zit op de plek waar eerst mijn derde kies van achteren zat. Voor mijn tong is het een grand canyon.
De tweede optie is duurder. Veel duurder, duurt ook langer. Maar het verlengt het leven van mijn kies. Nooit eerder was ik zo blij dat ik een verzekering had afgesloten. Maar zelfs dan zou het nog een smak geld kosten. Ik maakte de afspraak voor een behandeling en kreeg alvast de kostenprognose mee. Je kunt er een leuke derdehands auto van kopen.
Toen eenmaal de opluchting was weggezakt werd ik wel een beetje kwaad. Ik had nog een verzekering en kan het mij veroorloven om een paar honderd bij te leggen om deze vrij dure operatie uit te laten voeren. Maar hoe veel mensen moeten niet noodgedwongen kiezen om hun kies op te geven? Die moeten kiezen voor trekken omdat ze het geld niet hebben? Of de verzekering al niet eens kunnen betalen? Even voelde ik mij een SP-er of PVV-er. En dat in Nederland!
Maar misschien is het antwoord wel: juist in Nederland. In een ander land zou een wortelkanaalbehandeling onmogelijk zijn geweest omdat daar de kennis niet bestaat. Dan had mijn kies misschien, net als de arme man in Fata Morgana, getrokken geworden in een achterafsteegje. Ik ben de meeste van mijn boosheid kwijt. Maar nu de operatie is uitgevoerd en de pijn weg is was het het geld wel waard!