‘Willen jullie mij steunen voor de Samenloop voor Hoop?’ Vroeg oma over de familie app een tijdje geleden. Het ging niet zozeer over het toejuichen, maar over geld. Geld wordt nogal eens het slijk der aarde genoemd. En over geld wordt ook gezegd dat wie er veel van heeft het niet gelukkig maakt. Maar gelukkig maken ze geld, denk ik dan. Ik zegde dus een bedrag toe.
Misschien is het een speciale week? In dat geval heb ik niet op zitten letten. Ik heb uiteraard wel een beetje Maarten van der Weijden in de gaten gehouden. Zijn monstertocht om geld op te halen voor het onderzoek tegen Kanker. En in Altena is nu de Samenloop voor Hoop bezig. Vrijwilligers, deelnemers en teams die rondjes lopen over een parcours voor hetzelfde goede doel. Geld, het slijk der aarde, ophalen om onderzoek te kunnen plegen naar kanker. Het vinden van technieken en mogelijkheden om het te bestrijden, en om het te voorkomen.
Om de een of andere reden is voldoende geld nooit genoeg. De miljoenen die Maarten binnenhaalde zijn een druppeltje op een gloeiende plaat. Al tientallen jaren worden er miljoenen aan miljoenen in onderzoek naar kanker gestopt. Maar al tientallen jaren verliezen er nog altijd mensen, te veel mensen, hun leven.
Dit getuigde de zogenaamde kaarsenceremonie op de “Samenloop”. Een indrukwekkende minuut stilte die niet onderdeed voor de dodenherdenking. Duizenden kaarsen in versierde zakken met boodschappen van hoop. Met boodschappen van verlies. Brandende fakkels in de nacht, als teken van steun aan de mensen die nog altijd vechten tegen kanker.
Het werd gevolgd door een route over het parcours waar ik ook een aantal keren slikken moest om mijn tranen te bedwingen. Een vrouw met spierwit haar, ondersteund door mensen die haar moed inspraken. Mensen die zacht huilden, misschien omdat ze het mooi vonden, misschien omdat ze een geliefde misten. Of misschien omdat ze iemand misten.
Het terrein van de Samenloop, een klein uur eerder nog een soort feestterrein, met kraampjes. Met barretjes en live-optredens was nu veranderd in een middelpunt van verdriet. Maar eigenlijk natuurlijk voor hoop.
Toen ik met mijn aangeslagen oma naar huis liep waren haar gedachten duidelijk bij haar aan kanker overleden dochter, mijn tante. ‘Het is mooi.’ Mompelde ze onvast. ‘Maar ze komt er niet door terug.’
Wat zeg je hierop? Want het is de waarheid. Zelfs als Maarten een miljard euro bij elkaar zwemt. Zelfs als de lopers op de Samenloop voor Hoop rondjes lopen tot de maan en terug. Zelfs als kanker vandaag, of morgen, wordt overwonnen komen de mensen die bezweken zijn niet terug. Ik dacht terug aan mijn collega Koos die ons bijna een jaar geleden verlaten heeft. Nee, ook hij kwam niet terug. Niets mag kijken voorbij de sluier van de dood. En niemand mag terug.
‘Oma, dit is om te voorkomen dat mensen weg blijven.’ Stelde ik mijn focus op het nu. En met die gedachte moest ik haar laten gaan, terwijl op het terrein van de Samenloop voor Hoop langzaam weer een feestje op gang kwam. Vierentwintig uur rondjes lopen, in de hoop dat er geen mensen meer weg hoeven te gaan.